ΧΑΜΑΛΑΚΗΣ Κωστής

 

Δύναμη η ψυχή σου

αγέρας η πνοή σου

υπάρχουνε και ζούνε

το χρόνο πολεμούνε…

Παντού και πάντα σε θωρώ

και με την σκέψη όλο θαρρώ

πώς άγγιξες τον ουρανό

κι’ αντάμωσες με τον Θεό..!!!

 

...Πώς μπορείς και κρατάς

    αυτή την κέρινη σιωπή..

Εσύ που ζύγιαζες στα χέρια σου,το φώς και την χαρά.!

 Εσύ που διάβαινες τις στράτες μ’ ένα βήμα αέρινο,σάν πουλί..

και μετέφερες απο τόπο σε τόπο,φωτεινά σήματα για το μέλλον.!! Πώς σίγησες έτσι ξαφνικά…

Ακόμα ξεχασμένη μιά δροσερή σου ανάσα,

 ανεμίζει απαλά……

 

...Τρικύμιζε η λαχτάρα

στο ξαφνικό ξύπνημα..

Κι’ ο δρόμος του αποχωρισμού

φούντωνε κατακόκκινος

τραβώντας πέρα, μακρυά..

Εκεί που δέν φτάνουν

οι λυγμοί και τ’ αναφιλητά..

ούτε και το παράπονο…..      

.......................Λεπτό μονάχα ένα..είχε μετρήσει ο καιρός..

κι’ η ηρεμία τσάκισε..σφιχτοδεμένο ρόδι

μ’ αιμάτινους κόμπους….............................23 - 3 - 1987

                             ..Με τόσες θύμισες, που μού ‘χεις αφήσει

                               πώς να ξεχάσω, την άγια μορφή σου...

όπου κι’ αν βρίσκομαι, θαρρώ θ’ αντηχήσει

ξάφνου στον χρόνο, μέσα η φωνή σου.!

Με τόσες εικόνες που μού ‘χεις χαρίσει

πώς να μη κλαίω, για την θανή σου….

                                   

....Ας σκύψουμε το κεφάλι

στην βαθιά περισυλλογή

κι’ ας έρθουν στην μνήμη μας

μορφές π’ ανάλωσε η γής

κι’ άδικα τις καλούμε

στο σκληρό σκοτάδι της νύχτας να μας συντροφέψουν

τ’ απαρηγόρητα δάκρυα……

 .......Μιά απ’ τσι λιγοστές χαρές, του ΧαμαλοΝικόλη

στο φτωχικό ‘ντου σπιτικό, πρίν το χτυπήσει βόλι.!

..Ζεστές ανθρώπινες καρδιές, που ξέρουν ν’ αγαπούνε

μόνο σε σπίτια φτωχικά, θα βρείς να κατοικούνε..!

 

Δέρνει το νού μου η μοναξιά 

κι’ η σκέψη μου ματώνει

μες την καρδιά βλαστόσυρε,

 πόνος και με πληγώνει…

…Τα όνειρά μου σκόρπισαν

 και ανεμοπαρθήκαν

βάσανα, πίκρες και καημοί,

 ήρθανε και με βρήκαν…

…Εσβύσαν οι ελπίδες μου,

 στάχτη γενήκαν όλες

εμαραθήκαν οι χαρές, 

μαδήσανε οι βιόλες…

…Μέρες και νύχτες σμίξανε,

 πήραν το ίδιο χρώμα

και μαυροβάψαν την ζωή 

που μού ‘μεινε ακόμα….

                                                                   Λένε ο πόνος στην καρδιά,
                                              πώς κρύβγεται τ’ ανθρώπου

                                                μα ‘σύ τον είχες ζωγραφιά,
                                                  στην όψη του προσώπου.!

..…σαν τη παρέα την σωστή, στο κόσμο δεν υπάρχει...
πράμα πολυτιμότερο, αξίας λόγο να ‘χει.!

....Ποιός μπορεί να μερέψει το αγρίμι του πόνου

που σου σκίζει τα στήθεια…

Ποιός μπορεί να ξεχάσει, μαύρες μέρες του χρόνου

που ρημάξανε σπίτια…

Ποιός μπορεί να ελπίζει και να ψάχνει χαρές, με καρδιά πληγωμένη…

Ποιός μπορεί να γυρίσει του καιρού τις φορές

με μιά σκέψη δαρμένη….

Ποιός μπορεί ν’ αναπνέει και να ζεί με ευχές

σ’ ένα κόσμο φθαρμένο…

Ποιός ανοίγει τα χείλη, για να ‘πεί προσευχές

σε Θεό ξεχασμένο….