''..Γέρος, ορθόκορμος, ντελής, Ψυχή, Καρδιά μεγάλη..!!!''
Του ψεύτη κόσμου τσι
χαρές και τσι ζωής ετούτης
εγλένταν και τραγούδαγε,
ο γέρο-Σπιρτοκούτης
Λεβέντης άντρας,
μερακλής, ντόμπρος και ‘ξηγημένος
στις πράξεις και στα
λόγια ‘ντου, πάντοτε μετρημένος
Τα βάσανά του αλλονών,
δεν τα ξεμολογούσε
τον πόνο τού ‘κανε χαρά
και το νε τραγουδούσε
Απο τα βάθη τσι ψυχής,
ήβγαινε η φωνή ‘ντου
κι’ ήφτανε ως τον ουρανό,
με μιά αναπνοή ‘ντου
Και εραγίζαν οι καρδιές,
απου το ‘νε γροικούσαν
γιατί οι αμανέδες του
παρηγοριά σκορπούσαν
Δεν ήθελε λυράρηδες, μα
ούτε και μαντόλες
απ’ του λαιμού του τσι
χορδές, βγαίναν οι νότες όλες
Την Κρητική ενδυμασιά, πάντοτες
ετιμούσε
και με ψηλά την κεφαλή,
στο δρόμο προπατούσε
Μαύρο μαντήλι χαλαρό,
ηλιοξεγανωμένο
είχε το ασπροκέφαλο μαλί
‘ντου τυλιγμένο
Στιβάνια χοντροσόλιαστα,
δερματοζαρωμένα
επάταν κι’ ήτριζε η γή, απ’
όπου κι’ αν επέρνα
Μιά κοκινόλουρη φαντή, σπορομαντήλα πάντα
σαν προσποδιά εφόρανε, μα
δεν κατέχω γιάντα
Φαίνεται του καλού ζευγά
και του σωστού αγρότη
θυμόταν, όταν ‘ξόδευγε
στα χώματα την νιότη
Επάλεψέ ‘ντη τη ζωή, γερά
και τιμημένα
ορθός, δεν εγονάτισε
ποτές και για κανένα…
[ούτες και εστηρίχτηκε,
ποτέ σε χέρια ξένα]
Ήταν παράδειγμα ανθρωπιάς
και ηθικής συγχρόνως
στερνός λεβέντης
Μοχιανός, του εικοστού αιώνος..!!!!
 |
| Ο Σπιρτοκούτης με την γυναίκα 'ντου Βαγγελια |
 |
|
Ο Φιντίκης…με τον Σπιρτοκούτη…στην πλατεία
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου