ΧΟΧΛΙΔΟΜΑΖΩΜΑΤΑ...!!!!!

H πιό καλύτερη εποχή, είναι τα πρωτοβρόχια

μα και τα ανοιξιάτικα τ’ Απρίλη στερνοβρόχια.

Όχι γιατί ποτίζουνται των γεωργών οι κόποι,

αλλά γιατί νυχτογυρνούν, λεύτεροι οι ανθρώποι.

..[ είν’ ο καιρός που οι χοχλιοί, το τσίπωμά ‘ντους σπάνε

και χορταράκια τρυφερά, γυρεύγουνε να φάνε

απο την νάρκη τους ξυπνούν, μόλις δα ψιχαλίσει

και ξαναζωντανεύγουνε, μες την καινούργια φύση..]

-Είναι η ώρα κι’ η στιγμή, για τσι χοχλιδολόγους

να ξεπορτίσουν λεύτερα, για τσ’ εδικούς τους λόγους..!

Εις τα βουνά ξεχύνουνται, στους κάμπους και τα πλάγια

ανάλογα πιά αδειανά έχει ο νούς αμπάρια…

Γυναίκες, άντρες και παιδιά, κορίτσια και αγόρια

μα προπαντώς όσοι περνούν, κρυφής αγάπης ζόρια.

Καθένας και ξεχωριστό έχει δικό του λόγο

να κάνει τον περπατητή και τον χοχλιδολόγο.

Άλλοι πορίζουν μοναχοί και άλλοι με παρέα

ανάλογα το πώς περνά, ο κάθα ‘νείς ωραία.

Γεμίζουν τα λυχνάρια τους λάδι και τα φτυλώνουν

στρίβουν περίσια κι’ ένα-δυό, στην τσέπη τους τα χώνουν

Καλού-κακού γεμίζουνε και λάδι ένα μπουκάλι

γιατί δεν ξέρουν η νυκτιά, μή ‘ντως σε ‘βγεί μεγάλη.

Φορούνε τσι γαλότζες τους και τ’ αδιάβροχό τους

στέκουν στην πόρτα του σπιτιού και κάνουν τον σταυρό τους.

Εύχουντε απόψε σύμμαχο νά ‘χουνε το φεγγάρι

να μή σκορπά περίσσιο φώς και πάρουν τζεις χαμπάρι.

Στο ένα χέρι  εσβυστό το λύχνο ‘ντους κρατούνε

και στ’ άλλο το καλάθι ‘ντους και αργοπερπατούνε.

Όταν θα αλαργώσουνε απ’ του χωριού τον κύκλο,

τσακουμακούν κι’ ανάφτουνε με προσοχή τον λύχνο.

Λαδορουφά αχόρταγα το φτύλι και σαρκώνει

και στο λυχναροστόμιο σε φώς μετουσιώνει,

το λάδι το σκουρόχρωμο, το χιλιοβλογημένο

ελπίδα τσι φτωχολογιάς, δώρο θεοσταλμένο…

Σκύβουνε, καμπουριάζουνε και χοχλιδογυρεύγουν

όσοι δεν έχουν στο μυαλό έγνοιες να τσι παιδεύγουν.

Σιγά-σιγά σιμώνουνε, ο ένας με τον άλλο

και πανηγύρι γίνεται εις τα βουνά μεγάλο.

Κουβεντολόι πιάνουνε και γελοχαχαρίζουν

μιάς κι’ οι χοχλιοί δέν τζι γροικούν για να τους σε ξεφύγουν.

Απάνω στη συζήτηση και εις τα καλαμπούρια

μπορεί να βρεί κιαμιά καρδιά αγάπη πιό καινούργια.

Εκείνοι απου δεν μιλούν σιγά-σιγά αλαργώνουν

φαίνεται άλλα πράματα αντίς χοχλιούς ζυγώνουν…

Μόνο εκείνος π’ όνειρα μέσα στο νού του πλάθει

δεν νοιάζεται και να μή ‘μπεί χοχλιός μές στο καλάθι.

Να κάτεχες πόσες καρδιές απόψε λαχταρούνε

να σμίξουνε για μιά στιγμή, να ξεμοναχιαστούνε,

κι’ από κοντά να ζήσουνε του έρωτα το πάθος

μές τα σκοτάδια τσι νυχτιάς κι’άς είναι μέγα λάθος.

Να κάτεχες πόσες ψυχές, φτερώνουν με ελπίδες

και αργοτσουρουφλίζονται σαν τσι πυγολαμπίδες.!!

Ένας μετακινούμενος στρατός από λυχνάρια

σκόρπιος στους κάμπους τα βουνά και στα λιοφόρα πλάγια,

θαρρείς και πέσανε στη γή του ουρανού τ’ αστέρια,

και τρελοπαιγνιδίζουνε, πάνω σ’ ανθρώπων χέρια…

Χαράς τον πού ‘ναι τυχερός κι’ απλώσει απόψε χέρι

και μές την χούφτα του βρεθεί το πιό λαμπρό αστέρι.

Χαράς τον πού ‘ναι τυχερός και βρεί να ξεχωρίσει

την π’αγαπά στον ύπνο του και μαγουλοφιλήσει.

Χαράς τον πού ‘ναι τυχερός κι’ αγάπη πού ‘χει χάσει

να τη ‘ναι βρεί στα σκοτεινά, να την σφιχταγκαλιάσει.

Χαράς τον πού ‘ναι τυχερός και χοχλιδοπορίσει

κι’ ότι η μέρα του στερεί η νύχτα του χαρίσει.

Χαράς και σ’ όσους του σκοπού, πού ‘χουν δεν ξεστρατίσουν

και τα καλάθια με χοχλιούς, ως την κορφή γεμίσουν.!!!

Σιγά-σιγά φεύγει η νυκτιά κι’ οι λύχνοι αραιώνουν

και παραμένουν σταθεροί μόν’ όσοι ζαχαρώνουν.

Όσοι εβγήκαν για να βρούν χοχλιούς αποχωρούνε

μόνο αυτοί που ψάχνανε νυχτοχαρές αργούνε…

Στο σπίτι κάνει ο κάθα ‘νείς τον απολογισμό του

ανέ ‘ντου βγήκε η νυχτιά απόψε για καλό ντου.

Μα ως φαίνεται οι πιό πολλοί, το που γυρεύγαν βρήκαν

για όλους είχε η νυκτιά, πλούσα απόψες ήταν.

Κι’ όσοι δεν βρήκανε χοχλιούς, ελπίδες εμαζέψαν

κι’ από τσι νύχτας τις χαρές, ένα κομμάτι ‘κλέψαν..!!!!!!

                                                  Διαμαντάκης... 3 – 4 - 2013