ΚΑΡΠΑΘΟΣ.!

Σ’ αυτούς εδώ τους τόπους τα λόγια περιττεύουν

δάκρυα δεν χρειάζονται

ευχές δεν ωφελούνε

εδώ ΄ναι τόποι λύτρωσης π’ όσοι μεταναστεύουν

πέφτουν και ξεκουράζονται

και δεν πισωγυρνούνε.

Σ’ αυτά εδώ τα χώματα, τα χιλιομαυρισμένα

απο τ’ ανθρώπινα κορμιά

ελπίδα δεν καρπίζει

δάκρυα τά ’χουνε καυτά περισσιοποτισμένα

κατάρα, ξέρα, ερημιά

και θάνατος μυρίζει.

Σ’ αυτά εδώ τα χώματα όσα λουλούδια ανθούνε

όσα δεντρά υπάρχουνε

κι’ όσα χορτάρια βγαίνουν

είναι στοιχειά του θανατά, γιατί απο σάρκες ζούνε.

κι’ όση ομορφιά και νά ’χουνε

άχαρα απομένουν.

Σ’ αυτά εδώ τα χώματα σ’ αυτούς εδώ τους τόπους

τα όνειρα τελεύουνε

παρηγοριές δεν πιάνουν

είναι αναπαυτήρια για όλους τους ανθρώπους.

εδώ χαροπαλεύγουνε

πριν πέσουν κι’ αποθάνουν.

Εδώ τελειώνει το στρατί του κάθε οδοιπόρου

κι’ ύστερα χάος κι’ ερημιά

δάκρυα και σκοτάδι….

εδώ ’ναι η άκρα της ζωής, το τέλος του συνόρου

πικρή, στερνή κληρονομιά

του χρόνου το πηγάδι…! 

                                                    Διαμαντάκης...13-5-2013  

ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΑΓΝΑΝΤΙΑ

Ρουφάει το φυτίλι και σαρκώνει

με λάδι και φωτίζει τη νυχτιά

αδιάκοπα η γης ρουφά και λειώνει

ανθρώπινα που τέλεψαν κορμιά.

Κι’ αγνάντια το χωριό ξεδακρυώνει

για ’κείνους που ο χάρος ξεσπιτώνει…!

Φυσάει ο αγέρας και λυγίζει

κορφές που θέριεψαν περίσσια

σάρκες το χώμα τις ταΐζει

και γίνανε πελώρια κυπαρίσσια.

  

Κι’ αγνάντια το χωριό δακρύζει

γιατί δεν έχει άλλο να ελπίζει…!

Λιβάνι καίει και κερί αντάμα

κι’ έχει η πλαγιά δικό της χρώμα

σ’ αυτή τη γή ’μαστε όλοι τάμα

κάποιου Θεού που μας σε θέλει χώμα.

Κι’ αγνάντια το χωριό ξεσπά στο κλάμα

γιατί δεν πίστεψε ποτέ στο θαύμα…! 

                             Διαμαντάκης...13-5-2013

Το Τοπωνύμιο ''Κάρπαθος''....πιθανόν να προέρχεται απο το Κάρα [κεφάλι....κεφαλή ιερού λειψάνου..κρανίο..νεκροκεφαλή] και το Πάθος [πάθη...οδυνηρά συναισθήματα...].....κρανίου τόπος..[μέρος που δεν υπάρχει ζωή..]......κάπως έτσι πρέπει να το εννοούσαν οι παλιοί κάτοικοι της περιοχής