ΑΛΜΥΡΑΚΗΣ Σταύρος

Ο Σταυρούλης τ’ Αλμυρού…

έφυγε και πάει αλλού

Σ’ άλλους τόπους, σ’ άλλα μέρη…

που κιανένας δεν τα ξέρει.!

Πλήρης ημερών που λένε…

και γι’ αυτό δεν το ‘νε κλαίνε.!

Καερέτι-καερέτι…

ενενηντατρία έτη

Αξιώθηκε να ζήσει…

δίχως νά ‘χει κριματίσει.

Όλες του οι μέρες άγιες…

δίχως έγνοιες και τραβάγιες.!

Ήτανε καλαμπουρτζής…

εύθυμος, χορατατζής

Κουβαρντάς, ψυχή μεγάλη…

δίχως πονηριά ψιχάλι

Μερακλής και γλεντοκόπος…εις τα πανηγύρια πρώτος.!

Μές τα μάτια σε ‘κοιτούσε…γιατί δεν καλογροικούσε

Δεν εχάλασε χατήρι…σε κιανένα μουσαφίρη

Που την πόρτα ‘ντου χτυπούσε…κι’ ελεημονιά ζητούσε.!

Είχε τσ’ Ανθρωπιάς τη γνώση…που η φύση τού ‘χε δώσει

Πράμα δεν τον ξεγελούσε…όλα τα κατανοούσε

Ήξερε και είχε τρόπους…να μιλεί με τους ανθρώπους

Δεν εμάλωσε ποτές του…με τσι συναναστροφές του

Αγνοούσε το συμφέρον…κι’ έδειχνε ενδιαφέρον

Στη σωστή, καλή παρέα…στα απλά και στα ωραία.!!

Πάντα χαμογελαστός…κι’άς εβάδιζε σκυφτός

Εφορούσε τραγιασκάκι…είχε κι’ ένα μπαστουνάκι

Και στης μοναξιάς το δρόμο…αργοξόδιαζε τον χρόνο.!

Την γυναίκα ‘ντού ‘χε χάσει…πρίν τα εβδομήντα φτάσει

Και κοπέλια δεν ‘γνωρίσαν…έρημοι και μόνοι ‘ζήσαν

Εις την κάτω-γειτονιά…Σταυρουλιό και Βαγγελιά

Δίχως να αναστενάξουν…κι’ ούτε άνθρωπο να βλάψουν

Κι’ άς τσ’ αδίκησε η μοίρα…και παιδιών χαρά δεν ‘πήρα

Μονιασμένοι, Αγαπημένοι…ίσανε εκειά που βγαίνει

Το γραφτό του κάθε ‘νός…μέχρι νά ‘ρθει ο μισεμός..!!!!

                                                  Διαμαντάκης 16-6-2013