ΜΕΓΑ – ΧΑΡΑΚΙ
Δέος και τρόμο ένοιωθα, από μικρό
παιδάκι
πάντα οντέ ‘νε πέρνουνα, το Μέγα το
Χαράκι
Και το σταυρό μου ήκανα και πήγαιν’
άκρη-άκρη
μορφή Θεού μου φάνταζε, σε νού
ειδωλολάτρη
Εγροίκουνα και λέγανε, πως ήταν
στοιχειωμένο
από τα χρόνια τσι Τουρκιάς, ήστεκε γραντισμένο
Γιατί κακοθανάτωσαν εκειά πολλούς
ανθρώπους
οι μουσουλμάνοι εισβολείς ,οι δαίμονες
του σκότους
Κι’ από το αίμα το πολύ, οι πέτρες
κοκκινίσαν
ψυχές και μνήμες των νεκρών μέσα τους
εκρατήσαν.!!
Κι’ απ’ τσι χαραμαδοτρυπιές, τις νύχτες ξεπορίζουν
και στου Χαυγά τον εγκρεμό αλαφροφτερουγίζουν
Κι’ ένα συντάλαχο γροικάς, σ’ όλη την
Πηγαγδούλα
να κατεβαίνει χαμηλά, πεζούλα την
πεζούλα
Μέχρι τον πάτο τσι Πηγής, γροικάς τ’
ανεφωνάρι
ετσά λαχτάρα ζωντανός διαβάτης μη την
πάρει.!!
-Ακόμα μέχρι σήμερα, αν τύχει να περνάω
αυτή την στράτα στέκομαι κι’ άφωνος το
κοιτάω.!
Το ριζιμιό μετέωρο, το Μέγα αυτό Χαράκι
που στέκει απανωμεριά εις τσι Πηγής το ρυάκι.
Δεν ξέρω αν είναι σεβασμός, στην φύση
που μαγεύει
γι’ απορίας αίνιγμα, π’ ακόμα με
παιδεύει
Και μέσα ‘πο τα χρώματα και τσι
βραχογραφίες
μορφές τυπώνω άυλες, μυαλοφωτογραφίες
…Είναι οι χρονοχάρακτες, στενόμακρες
ρωγμές
οι τρύπες οι παράξενες, μαυροβαθουλωτές
είναι κάποιων προγόνων μου αίματα και
ψυχές
θαρρώ πως δέν ‘ξαλάργωσα του Τόπου μου
ποτές…!!!!!!
Διαμαντάκης….24-6-2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου