Τόπι...Μάννα.!!

 

Τόπι..μάνα.!!

Χαρτιά και κουρελόπανα, σφιχτά, καλοδεμένα

στο μέγεθος τσι μιάς γροθιάς, καλοστρογγυλεμένα.

Αυτό’τανε το τόπι μας, το σημερνό μπαλάκι

κατά’ποκλειστικότητα, αγοροπαιχνιδάκι!...

Μιά πέτρα στήναμε ορθή, περίπου δυό παλάμες

και ένας την εφύλαγε από τους στοχευτάδες

Ήταν η μάννα πού’πρεπε πάνω να βρει το τόπι

για να αλλάξει αρχηγός μετά εις το κατόπι

Ο πρώτος απού ήκανε παιχνίδι επετούσε

το τόπι εις τα αψηλά κι’ύστερα το χτυπούσε

κι’όσο μπορούσε πιό μακρά κοίταζε να το διώξει

να μή μπορεί ο συμπαίχτης του, στη μάννα να ξαμώσει

Εκείνος απού το’πιανε έπρεπε να μπορέσει

τη μάννα-πέτρα από μακρά, στο κέντρο να στοχεύσει

και όποιος είχενε μυαλό τέχνη και μαεστρία

έπαιρνε εις τα χέρια ντου τσι μάννας τα πρωτεία

Η κάθε μιά προσπάθεια, επαναλαμβανόταν

κι’από το ίδιο πρόσωπο, ως τρεις φορές γινόταν.

‘’Με τ’ένα χέρι ‘’ πάντοτε ο παίχτης ξεκινούσε

ψηλά το τόπι έριχνε και το πλαγιοβολούσε

Αν εκτελούσε επιτυχώς το στάδιο το πρώτο

περνούσε εις το δεύτερο πού’θελε λίγο κόπο

Το ένα χέρι πέταγε και τ’άλλο εχτυπούσε

‘’και με τα δυό’’ λεγότανε αυτό π’επιχειρούσε

Στην τρίτη φάση ύστερα περνούσε εν συνεχεία

και άνοιγε τα πόδια του για νά’χει ισορροπία

Το ένα χέρι έσφιγγε γερά, λές και μοχθούσε

το τόπι εσημάδευγε και το γροθοχτυπούσε

‘’Γρόθος’’ λεγότανε αυτό το στάδιο το τρίτο

και για να το περάσουνε, ανάβανε σαν σπίρτο.

Το στάδιο το τέταρτο ‘’ύψα’’ το ονομάζαν

οι πιό πολλοί το γέλαγαν και το διασκεδάζαν

ψηλά το τόπι πέταγαν και παλαμοκροτούσαν

και όταν εκατέβαινε το πλαγιοχτυπούσαν

Κατόπι επαιρνούσανε στη φάση τσι ‘’ασκέλας’’

που για να την περάσουνε θέλαν κορμί γαζέλας

κάτω από το πόδι τους, το χέρι τους περνούσαν

και πρίν να πέσει εις την γη, το τόπι εχτυπούσαν

και για να το προλάβουνε εις το κατέβασμά του

λίγο πρωτού πέσει στη γη, στο χαμοκύλισμά του

έπρεπε νά’χουν δύναμη, σβελτάδα, ισορροπία

και να το’παναλάβουνε, επιτυχώς στα τρία.

Το τελευταίο στάδιο όλοι το αγαπούσαν

γιατί το τόπι πέταγαν κι’ύστερα το ‘’κλωτσούσαν’’

ήταν η επιθυμητή σε όλους ευκαιρία

γιατί  δεν ήθελε σχεδόν, καθόλου  δυσκολία

Θαρρείς κι’ήταν εκδίκηση η πράξη η τελευταία

μιάς κι’ ήταν όλοι δυνατοί εις τη παιδοπαρέα

Όποιος κατάφερνε ως εδώ αλώβητος να φτάξει

αυτός στεφόταν νικητής στα λόγια και την πράξη

Και η ικανοποίηση ήταν το έπαθλό τους

με ένα χειροκρότημα, απ’τον αντίπαλό  τους

Δύναμη χρειαζότανε μυαλό κα ευστοχία

για να περνάς τα στάδια μετρώντας επί τρία!....

                                                   Γιάννης Διαμαντάκης....14 - 7 -2013