Σύνεργα Μεγάλου Τρύγου…[ Κόφες…Κοφίνια…Καλάθια…τσαπράζια…τσακάκια…]

Απο βραδύς τα σύνεργα έχουνε μαζωμένα

και τά ‘χουνε σε μιά γωνιά, προχειροστηβαγμένα.

Κόφες από σκινόβιτσες, στα δυό μεσοσκισμένες

με μαστοριά και δύναμη, αντρός σφιχτοπλεγμένες

στενόμακρες και αψηλές, ίσα να τσ΄αγκαλιάζεις

και να μπορείς στο μπέτη σου, επάνω να τσι βγάζεις..

Κοφίνια πού ‘νε δίπλεχτα, με βίτσες και καλάμια

με σφάκες που δέν έχουνε, ρόζους και κορμοκλάδια.

Μές το νερό τα βάνουνε και τα μουσκιοποτίζουν

για να ‘μπορούνε εύκολα, να τα στριφογυρίζουν

Αφού τα ξεφλουδίσουνε και τα ισιοντρετώσουν

μ’ ένα γυαλί προσεχτικά, θα τα απονευρώσουν

ψευτιά δεν πρέπει να γενεί, στου κοφινιού τη πλέξη

για να μπορεί τα βάρητα, που κουβαλεί ν’ αντέξει

τέχνη και γνώση απαιτεί, για να το σιγουρέψουν

και χεροδύναμα κορμιά, για να το σφιχτοπλέξουν ..

Καλάθια χρυσοκίτρινα από καλαμοσκίστρες

π’ αντιφεγγίζει μέσα ‘ντους,το φώς απο τσι τρύπες

τσι βίτσες βάνουνε ορθές, πάτω κορφή βαστούνε

το σκελετό του καλαθιού, αυτές αποτελούνε

τριγυριστά και χιαστεί, καλαμοχτίζουνέ ‘ντο

ποδοκρατούντο σταθερά,και σφιχτοδένουνέ ‘ντο

Ο πάτος και τα χείλια ‘ντου είναι ενισχημένα

με σκινοχοντροβίτσαλα, ασπροξεχουρδισμένα

Το χεροβασταγώνι τους, φαρδύ ένα δαχτύλι

σιγούρο και καμαρωτό, στης κορφαράς τα χείλη…

Καθένας έχει ένα τσακί, ή ένα τσαπραζάκι

μικιό, ανοιγοκλειόμενο, με ξύλινο χεράκι

Οι μερακλήδες βάσταγαν μαχαίρια τιμημένα

τα ασπροκοντομάνικα, μιά σπιθαμή το ένα

με κοκαλένια τη λαβή  σφυρίλατη λεμπίδα

με σκαλισμένο πάνω τζης, ‘’μάνα, γλυκιά πατρίδα’’

 Από καπετανόσογα φαίνεται ‘ποκρατούσαν

κι’ ήπρεπε να το δείχνουνε, ακόμη κι’ άν τρυγούσαν….

                                         ΓιάννηςΔιαμαντάκης...11..9..2013