ΓΛΥΚΥΣ…ΝΤΡΥΣ..!!!!και Αθηνιά του Σαλούστρο.!!!

Η Ευθυμία του Μενελιού....και η Αθηνιά του Σαλούστρο..!!!!

Στο διασταύρι τσ’ Αθηνιάς, λέγανε πώς υπήρχε

πελώριος ντρύς όπου γλυκά, χοντρά βελάνια είχε

Την γειτονιά εσκέπαζε με τα κλαδιά ‘ντου όλη

απ’ το κηπούλι του Μηνά, ίσαμε στου Μπρατζόλη

[ και δυτικά στην φάμπρικα, του γέρο Καρναρόλη..]

Ίστεκε ως την κατοχή, που οι Γερμανοί πλακώσαν

κι’ όλα τα δέντρα του χωριού, τα απαλλοτριώσαν

Ντρυάδες δεν αφήκανε, πρίνους και κυπαρίσσια

πού ‘χανε ξύλα αντοχής, χοντρόκορμα και ίσια

Από την Χώρα φέρανε, δικά ‘ντους συνεργεία

να κόβγουν και να κουβαλούν στο Κάστρο την ξυλεία

Τάχα ‘τες πως κοινωφελή, έργα επιτελούσαν

μα καθαρά φασιστικούς, σκοπούς υπηρετούσαν

Που εδιευκολύνανε, τσι στρατοπροσπελάσεις

χαράδρες γεφυρώνανε και φτιάχναν διαβάσεις.!

Ποιός ξέρει που κατέληξε, το ντρυαδένιο σώμα

πού ‘ταν στολίδι του χωριού, σχεδόν έναν αιώνα

Θύμα κι’ αυτό του φασισμού, βανδαλισμός τσι φύσης

ως περιγράφαν οι παλιοί, που έχουν αναμνήσεις

Σαν μεγαλόπρεπο δεντρό, σε Ιερό τοπίο

που στα κλαδιά ‘ντου σήκωνε, τσι γνώσης το φορτίο

Και του Σαλούστρο η Αθηνιά, που έζησε σιμά ‘ντου

ερμήνευγε το θρόϊσμα, που ‘κάναν τα κλαδιά ‘ντου

Και μιάς ‘βδομάδας τον καιρό, μπορούσε να προβλέψει

με τα γλυκοβελάνια ‘ντου, είχε το νού τζης θρέψει.!!

Ατάραχα και ήρεμα, σκεπτοσυλογιζόταν

και τα σοφά σπουδάγματα, πού ‘ξερε μοιραζόταν

Με τσι γειτόνους κάθ’ αργά, που ‘βγαίναν και καθίζαν

στο διασταύρι το φαρδύ κι’ ήσυχα ‘ποσπερίζαν

Δεν αποχωριζότανε, το ξύλινο σκαμνί τζης

σαν την Πυθία έμοιαζε απάνω στο θρονί τζης

Μαυροντυμένη πάντοτε, μ’ ένα ραβδί στο χέρι

τ’ άσπρα μαλλιά τζης σκέπαζε, μ’ ένα φαρδύ τζεμπέρι

Με γρίφους και με παροιμιές, έδεινε απαντήσεις

στις ακαταλαβίστικες, των άλλων ερωτήσεις

Και τα κοπέλια έκφραση, τσι δείχνανε αγάπης

γιατί ‘ταν παραμυθατζού, γυναίκα μυθοπλάστης.!!!

Για ανεράϊδες έλεγε, γοργόνες και τελώνια

που τάχα ‘τες συνάντησε στα πρότερά τζης χρόνια

Αφανταξές που βγαίνανε, την νύχτα στα σοκάκια

κι’οβρέους που γυρίζανε και κλέβγαν τα παιδάκια

Θεριά που ζούσαν σε σπηλιές, με νύχια σαν λεμπίδες

και τάματα του σατανά, που σέρναν αλυσίδες

Γι’ ανθρώπους που γραντίσανε και παραμορφωθήκαν

κι’ όξο από τα σπίτια ‘ντους, ποτές δεν ξαναβγήκαν

Για τσι ψυχές απου φτερά, εβγάναν και πετούσαν

και πείραζαν τσι ζωντανούς, απου τσι τυραννούσαν

Για στοιχειωμένα σπιτικά, καταραμένους τόπους

που τα μεσάνυχτα γροικάς, κραυγές από ανθρώπους

Που κακοθανατίσανε, με φονικό μαχαίρι

από πανούργο νού κακό κι’ εγληματία χέρι..!!

Ο τρόπος που τα έπλαθε και τα εξιστορούσε

μα και η σοβαρότητα, την ώρα που μιλούσε

στα κοπελίστικα αυτιά, που με σπουδή γροικούσαν

εν μέρει τα πιστεύγανε, στο μέτρο που μπορούσαν

Γιατί προσδιορίζανε, μέρη γνωστά και τόπους

συγκεκριμένα πρόσωπα και υπαρκτούς ανθρώπους

Όσοι τη ‘νε γνωρίσανε κι’από κοντά την ζήσαν

ποτές δεν θα ξεχάσουνε, τα όσα τσι γροικήσαν

Ήταν σοφή γερόντισσα και λαϊκή δασκάλα

ο λόγος τσις σταλαγματιά, μέλι γλυκό και γάλα

Όλη η ζωή τζης σαν τον ντρύ, υπήρξε ένας μύθος

φιλότιμο και ανθρωπιά, εδίδασκε και ήθος

Του ντρύ τα χρόνια πήρε’νε, σχεδόν έναν αιώνα

έφυγε αλλά φτερουγούν, οι μύθοι τζης ακόμα

Κι’ όσοί ‘χουνε μνήμη καλή και τα παλιά θυμούνται

όλο και κάτι θά ‘χουνε, γι’ αυτήν να διηγούνται….!!!!!!!

                                            Γιάννης Διαμαντάκης…2013

Η  Όλγα του  Μπρατζόλη..!!!

Η  Όλγα του Μερκούρη..!!!

Η Καλλή του Πρίτσιπα..!!!

Το σπίτι του ΜπρατζολοΓιώργη...και του ΝταμπακοΣτελιανού...στον Γλυκή - Ντρύ...!!!!

Το σπίτι του Γιωργούλα...στον Γλυκή -Ντρύ..!!!!

Το σπίτι του ΜπιτζαροΔημήτρη...στον Γλυκή - Ντρύ..!!!

Η αυλόπορτα του ΜπρατζολοΓιώργη..!!!!

Το αυληδάκι του Γιωργούλα..!!!

Ο οντάς του ΜπιτζαροΔημήτρη..!!!