ΣΥΜΙΑΝΑΚΗΣ Εμμανουήλ...Όταν ήμουν δάσκαλος στον Μοχό..!

Ένας Λαμπρός Καθηγητής που πρόσφερε τα μέγιστα, απλόχερα και αφιλοκερδώς στην τοπική κοινωνία του Μοχού, διαθέτοντας ένα μεγάλο κομμάτι από την ζωή του…και δίδαξε Πολιτισμό και Ανθρωπιά, εντός και εκτός αιθουσών…ένας πραγματικά Επίτιμος Δημότης…Φίλος και δικός μας Άνθρωπος.!!!!

…Μπορεί να μην αξιώθηκα σαν μαθητής να παρακολουθήσω στις σχολικές αίθουσες τις διδαχές του Αξιόλογου Κυρίου Συμιανάκη..[ καθ’όσον τότες ο Μοχός διέθετε μόνο τις τρείς πρώτες τάξεις του Γυμνασίου και εγώ είχα επιλέξει για την αποφοίτησή μου το Γυμνάσιο του Τζερμιάδου..].. αλλά γνώρισα αργότερα το Ήθος της Ανθρωπιάς του, στις κοινωνικές συναναστροφές που είχε με τους κατοίκους του χωριού μου. Εξαίσιος και Λαμπρός σαν καθηγητής…Ευγενής και Φιλότιμος με τους συμπολίτες του…Πρόσχαρος και Χαρούμενος με τον κόσμο…Απλός ..λυτός και καταδεκτικός στο σπίτι του…πραγματικός δάσκαλος Γνώσης…Ήθους και Αξιών που μοίραζε απλόχερα σε μικρούς και μεγάλους…Άνθρωπος της παρέας και του διαλόγου…Τιμητής και υποστηρικτής του τοπικού πληθυσμού σε κάθε κοινωνική εκδήλωση…Πολύτιμη παρουσία στην αναβάθμηση της περιοχής μας…Φίλος και Αγαπητός με όλους τους συνανθρώπους…Μεγάλη Καρδιά…Υπέρλαμπρος Νούς…Τρισεύγενη Ψυχή….Πανάξιος Άνθρωπος…!!!!

..Θα αρκεστώ στις δικές του περιγραφές που μας υπενθυμίζει μισό αιώνα σχεδόν μετά και θα τον Ευχαριστήσω για ότι προσέφερε τα δύσκολα εκείνα χρόνια στο χωριό μας με τους Καλυτερότερους τρόπους που μπορούσε..!!!!

Οταν ήμουν δάσκαλος στο Μοχό

Γράφει ο Εμμ. Συμιανάκης…στην εφημερίδα Πατρίς του Ηρακλείου στις 22/11/2006

Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών μού έφεραν στη μνήμη την εποχή που υπηρέτησα ως καθηγητής στο Γυμνάσιο του Μοχού και που όλα ήταν διαφορετικά, εκεί γύρω στα 1972-76.
Μια εποχή που η λέξη κατάληψη ήταν άγνωστη στους μαθητές. Οπως και η λέξη ανυπακοή και τόσες άλλες. Αντίθετα ήταν γνωστότατες οι λέξεις σεβασμός και ανθρωπιά.
Το πρόγραμμα του καθηγητή ήταν τότε βαρύτατο, γιατί εκτός από τις 27 διδακτικές ώρες που έπρεπε να καλύψει στις 6 εργάσιμες μέρες της εβδομάδας, ήταν υποχρεωμένος να αναλάβει υποχρεωτικά επιπλέον 10 υπερωρίες εβδομαδιαίως, αν υπήρχε-που συνήθως υπήρχε- έλλειψη προσωπικού.
Ο υποφαινόμενος δίδαξε κάποιο χρόνο 6 εξάωρα εβδομαδιαίως, σε τάξεις που ξεπερνούσαν τον αριθμό 50 μαθητών, όχι μόνο τα φιλολογικά μαθήματα αλλά και άλλα συγγενούς ειδικότητας λ.χ. τα Θρησκευτικά. Οταν δεν κάποιο διάστημα δεν υπήρχε γυμναστής, έκανα δωρεάν μαθήματα Φυσικής Αγωγής και έδινα οδηγίες (!) για τα άλματα. Τα μαθήματα πραγματοποιούνταν στις παμπάλαιες αίθουσες του εγκαταλελειμμένου Δημοτικού Σχολείου, μέχρι να γίνει μεταφορά του Γυμνασίου στο νεότευκτο διδακτήριο του Δημοτικού.
Τα σχολικά έτη 1974-76 έχοντας να επιτελέσω το δυσβάστακτο 36ωρο διδακτικό έργο, ανέλαβα ως υποδιευθυντής, την ευθύνη ουσιαστικής διοίκησης του σχολείου, γιατί οι καθηγητές που αποσπώντο από το Γυμνάσιο Καστελίου για να ασκήσουν καθήκοντα διευθυντή του Γυμνασίου Μοχού, επέστρεφαν καθημερινά στο Καστέλι ή το Ηράκλειο και εγώ που διέμενα μόνιμα στο Μοχό απορροφούσα ως αμορτισέρ όλους τους κραδασμούς.
Η ιδιαιτερότητά μου αυτή με έφερε σε άμεση επαφή με τους Μοχιανούς που με αγάπησαν και τους αγάπησα πολύ. Ανέπτυξα μαζί τους στενές σχέσεις, γιατί από τη φύση τους ήταν-και είναι-άνθρωποι ανοικτοί, χαρούμενοι, εγκάρδιοι και φιλόξενοι. Εξαιρετικοί Κρητικοί, χωρίς βιαιότητες, γλεντζέδες και περιποιητικοί. Δεν είναι τυχαίο ότι τέλεσα το γάμο μου στο Μοχό, με Μοχιανούς κουμπάρους, χωρίς να είμαι Μοχιανός. Εκεί γεννήθηκε και το πρώτο μου παιδί.
Για την κοινωνία του Μοχού ένιωθα μεγάλο σεβασμό μα και την υποχρέωση να την υπηρετώ επί 24ωρου βάσεως. Τα βράδια επισκεπτόμουνα τα σπίτια των μαθητών, όχι για να ελέγξω τις εξόδους τους, αλλά για να συζητήσουμε ως οικογένεια τα προβλήματα τους και να τους βοηθήσω να συντάξουν τις εργασίες τους. Η αμφίδρομη εμπιστοσύνη που αναπτύχθηκε μεταξύ μας έδωσε το δικαίωμα σε πολλούς να μου εκμυστηρεύονται προσωπικά δεδομένα και να ζητούν ηθική υποστήριξη. Αλλοι θέλοντας να αποδείξουν ότι είναι ευγνώμονες μου έφερναν στο σπίτι ό,τι είχε καθένας τους. Λάδι, μέλι, πιταρίδες, γάλα κλπ. Επειδή δεν ήθελα να προσβάλω κανένα, τα κρατούσα όλα. Ηταν τόσο πολύ το γάλα που προσκόμιζαν για να πίνει το μωρό, που αναγκαζόμουν, ως απόγονος τυροκόμων, να το πήζω και να κάνω τυριά και μυζήθρες. Τα βράδια μαζεύαμε με το λυχναράκι χοχλιούς από τη φύση. Τόσο κοντά βρέθηκα με τους Μοχιανούς που οργάνωσα κάπου, για να μοιάζω με αυτούς.
Τα χρόνια αυτά είχε αρχίσει η κατασκευή του δρόμου Μοχού - Σταλίδας από τη ΜΟΜΑ. Επειδή όμως το ημερομίσθιο των 212 δρχ. που έδινε η ΜΟΜΑ δεν προσήλκυε εργάτες και το έργο καρκινοβατούσε, ιδρύσαμε με δική μου εισήγηση τον Εκπολιτιστικό Σύλλογο Μοχού το καλοκαίρι του 1975, μαζί με το δάσκαλο τον Ιωάννη Μαυριτσάκη και το συνάδελφό του Δημήτριο Τζαβλάκη. Ηταν τόση η εμπιστοσύνη του κόσμου που όταν απευθύνθηκα εκ μέρους του Συλλόγου αυτού στους Μοχιανούς για να δώσουν τον οβολόν τους για το δρόμο, εκείνοι ανταποκρίθηκαν και συγκεντρώθηκε αστραπιαία μεγάλο ποσό, από το οποίο πριμοδοτήθηκαν τα γλίσχρα ημερομίσθια της ΜΟΜΑ και συνεχίστηκε το έργο.
Το ίδιο συνέβη το καλοκαίρι του 1975 με το θέμα της προαγωγής του Τριτάξιου Γυμνασίου Μοχού σε Εξατάξιο, που είχε βαλτώσει για ευνόητους λόγους. Η συνεργασία μου με τον αρχοντάνθρωπο δάσκαλο Τζαβλάκη έφερε καρπούς και το Γυμνάσιο ολοκληρώθηκε. Δεν θα γινόταν όμως αυτό χωρις τη συνδρομη της κοινωνίας του Μοχού και της Λαγκάδας γενικότερα. Με μεθοδικές ενέργειες τα κοινοτικά συμβούλια, οι φορείς κ.λ.π. έστειλαν όπου δει υπομνήματα. Εκείνο όμως που βάρυνε πολύ, ήταν η κατάσταση με 2.000 υπογραφές που συλλέξαμε από τους κατοίκους και οι 120 υπεύθυνες δηλώσεις των γονέων ότι δέχονται να “παλιννοστήσουν” τα παιδιά τους από το Καστέλι, το Ηράκλειο και άλλες πόλεις στο νεοσύστατο 6τάξιο Γυμνάσιο Μοχού. Για τα παραπάνω θέματα διαθέτω έγγραφα και αριθμούς πρωτοκόλλου για όποιον ενδιαφέρεται για ιστορικούς λόγους. Μέχρι από το λιμάνι και την Χερσόνησο φέραμε μαθητές στο Μοχό.
Οι μαθητές που έπρεπε να επιστρέψουν στα πάτρια εδάφη, αρχικά δυσανασχέτησαν. Πολλοί είχαν βρει “τη βολή τους” μακράν της πατρικής εξουσίας. Κάποιοι άλλοι, που φοιτούσαν σε πρακτικά τμήματα του Ηρακλείου, ήταν υποχρεωμένοι να εξεταστούν στα Λατινικά - που δεν είχαν διδαχτεί - για να εγγραφούν στο Κλσικό του Μοχού. Το πρόβλημα λύθηκε εύκολα. Πρώτα τους δίδαξα δωρεάν τα Λατινικά και μετά ο ίδιος τους εξέτασα και τους πέρασα στο Κλασσικό!
Για όλα αυτά, ακόμα και σήμερα μου δείχνουν το σεβασμό τους αυτοί οι μαθητές μου, παρόλο που ήμουν αυστηρός εκπαιδευτικός· της παλιάς θα έλεγα σχολής. Ο φάκελός μου στο σπίτι είναι πλήρης από συγκινητικές επιστολές μαθητών μου. Μα πιο συγκινητική υπήρξε η κίνηση ενός σχεδόν συνομήλικού μου μαθητή, του Μιγάδη, γιου του Γυμνασιάρχη του Μιγάδη που θέλοντας να ανταποδώσει τη βοήθεια που του πρόσφερα, έσκυψε για να μου φιλήσει το χέρι.
Σήμερα, απόμαχος πια, αναρωτιέμαι. Μήπως ήμουνα τότε αφελής και δούλεψα, αντί πινακίου φακής, για την ψυχή μου; Ομως όταν μου ‘ρχονται μπροστά μου οι σιλουέτες των μαθητών μου και αντικρίσω το βλέμμα τους, λέω: “Χαλάλι μωρέ οι κόποι μου και ας έμεινα φτωχός”. Δεν είναι μικρό πράγμα να λες σήμερα ότι είχες μαθητές στο Μοχό τον Λαγουδάκη τον Κώστα, δήμαρχο Μαλίων, το λόγιο Φυσαράκη τον Κωστή, το στέλεχος της ΔΕΥΑΗ Τζαβλάκη Πόπη, τον τραγουδιστή Νίκο Ανδρουλάκη, τον πολύξερο Διαμαντάκη Κωστή, το γιατρό Θανάση Διαμαντάκη, τον διευθυντή της Αστυνομίας Παραδουλάκη Μανόλη, τον Αρχοντάκη τον Δημήτρη και τόσους άλλους. Χίλιες φορές χαλάλι…

Πηγή. http://www.patris.gr/articles/98317?PHPSESSID=#.UnTu_zfVejM