Χριστουγέννων...έθιμο.!! Χοιροσφάγεια.

Τα έθιμα κάνουν ξεχωριστές τις μέρες των εορτών

Γράφει ο Κ. Παπουτσάκης Μοχός
 
- Πώς τα πέρασες Διογένη τα φετινά Χριστούγεννα;
- Το ίδιο τα πέρασα εγώ όπως και κάθε χρόνο.
- Δε σε αφορά δηλαδή εσένα η παροιμία που λέει "Κάθε πέρυσι και καλύτερα;"
- Οϊ. Το ίδιο τα περνώ εγώ κάθε χρόνο...
- (Οι άνθρωποι που είναι σταθεροί στον τόπο τους, προσγειωμένοι και σταθεροί στα μυαλά τους και ζουν παραδοσιακά και ήρεμα, δεν τους φθείρει η εξέλιξη, ούτε ο χρόνος. Ψυχικά και πνευματικά, μένουν άτρωτοι, απολαμβάνουν όλες τις μικροχαρές που είναι άφθονες στην καθημερινή μας ζωή. Διατηρούν στην μνήμη τους αλλά και στην πράξη τα έθιμα του τόπου τους σε όλη τους τη ζωή, με την παιδική τρυφεράδα και ζωντάνια).
- Ε, του λόγου σου μπρε πώς τα καλοπέρασες;
- Εγώ Διογένη προσπάθησα να τα περάσω καλά, αλλά το μόνο που κατάφερα ήτανε να ξοδέψω περισσότερα χρήματα.
- Γιάντα;
- Γιατί με τα χρήματα δεν μπόρεσα να εξαγοράσω την ιδέα που μου έδινε άλλοτε τις χαρές τις μέρες αυτές.
- Κι αμέ δεν έχεις εσύ χαρές;
- Εχω Διογένη χαρές, αλλά με άλλα ενδιαφέροντα. Οσο μεγαλώνει ο άνθρωπος και εξελίσσεται και καλλιεργείται, τόσο πιο πολύ γίνεται ευαίσθητος και επιλεκτικός στα ενδιαφέροντά του. Τον συγκινούν περισσότερο τα ακόρεστα, ασυνήθιστα και υψηλά πράγματα και λιγότερο τα φτηνοπράγματα που δεν έχουν τίποτα να του δώσουν για να τον συγκινήσουν. Μοιάζει δηλαδή με κάποιο που έχει σπουδάσει ελαφρά ποιοτική μουσική και τον αναγκάζεις ν' ακούει συνεχώς σκυλοτράγουδα. Και αντί η μουσική να του εξημερώνει τα ήθη, του τα εξαγριώνει! Τα ενδιαφέροντα λοιπόν δεν παύουν να υπάρχουν σε όλες τις ηλικίες και σε όλα τα κοινωνικά και πνευματικά επίπεδα. Σε όλους υπάρχουν μέσα τους ευαίσθητες χορδές και περιμένουν το κατάλληλο χέρι για να τις κρούσει. Οι χορδές αυτές στα κατώτερα πνευματικά στρώματα είναι εξωτερικές και με το παραμικρό ακόμα και με τον αέρα, ακόμα και με μια... μύγα να καθίσει επάνω, αρχίζει και βαράει... συναγερμό.
- Καταλαβαίνω εγώ ήντα θες να πεις Κωσταντή. Αν είχες και του λόγου σου μια καλή παρέα του σαρικιού σου ήθελε να γλεντάς όσαμε τη ταχυνή ε;
- Ετσι είναι Διογένη, μόνο πως τα... σαρίκια που μου ταιριάζουνε λιγοβρίσκονται, ενώ με τα σαρίκια τα δικά σας είναι γεμάτος ο τόπος! Αλλά ας τ' αφήσομε τώρα αυτά και πες μου πώς τα πέρασες και τί έκανες τα Χριστούγεννα.
- Ε, όπως και κάθε χρόνο, την παραμονή ήσφαξα το χοίρο. Την άλλη μέρα επήαμε με το Αυγιονιό μου στην εκκλησά, είπαμε των αθρώπω τα χρόνια πολλά, εκάτσαμε στην πλατέα και ήπιαμε καφέ. Ολα ήτανε χαρούμενα κεινά τη μέρα. Την άλλη δα ύστερα, εμαζωχτήκαμε στο σπίτι και βάλαμε το χοίρο στη σανίδα απάνω και τονε κόβγαμε, και τονε χωρίσαμε πολλώ λογιώ. Εκόβγαμε και το Αυγιονιό ήψηνε στα καζάνια όλη μέρα. Ηκαμε την κεφαλή τσιρλαδιά (πηχτή) και γέμισε μια κουρούπα. Υστερα εκόψαμε τα σύγληνα και γέμισε άλλη μια κουρούπα. Υστερα εκόψαμε τα καπνιστά. Λουκάνικα, χοιρομέρι, το απάκι, τη ζυζουρά και τα κρεμάσαμε στο τζάκι και τα καπνίζαμε τρία μερόνυχτα με τσοι φασκομηλιές για να μυρίσουνε καλά. Κεινά τη μέρα που κόβγομε Κωσταντή το χοίρο είναι η καλύτερα μέρα!
- Γιατί Διογένη;
- Γιατί; Κατέχεις ήντά  ναι να έχεις 6 μήνες το χοίρο, να τονε ταΐζεις, να τονε περιποιείσαι, να του κόβγεις φυλαδόφυλλα να του γυρεύγεις βελάνια, να του κάνεις κάθε μέρα αποπλήματα; Με τα λάδια και τα αποφάγια που σου πομένουνε βάνεις και πίτερα και τα ψήνεις καλά και ύστερα του τα βάνεις στη γούρνα και να τονε δεις που βάνει το μουστρούνι του μέσα και μουρμουρίζει και τραγουδά και τρώει. Αμα τον έχεις μάθει στσοι έτοιμες τροφές όμως, δεν το δοκιμάζει! Και ύστερα απου λες να ρθεί η ώρα να τον έχεις στη σανίδα απάνω κομμένο και να νηστεύγεις 40 μέρες τη Σαρακοστή και να έχει η κερά σου το τηγάνι στεμένο να τηγανίζει κρασάτες μπριζόλες, να τρως να πίνεις με τσοι φίλους σου όλη μέρα! Και λέω όλη μέρα, γιατί όντε τελειώναμε του νους το χοίρο, πάμε και στ' αλλουνού.
- Τώρα μ' έκανες Διογένη και συρώνουνε τα σάλια μου! Υστερα λένε Διογένη ότι το κρέας έχει χάσει τη νοστιμιά του.
- Μπρε! Για νάχεις δικό σου οζό, μα και το σπουδαιότερο, για κάμε 40 μέρες να φας, να δεις αν είναι ή δεν είναι νόστιμο. Ενα άλλο που μου  καμε μπρε εντύπωση ήτανε η φούσκα του χοίρου. Παλιά η μεγαλύτερή  χαρά ήτανε των κοπελιώ τη μέρα που σφάζανε τσοι χοίρους, να μας σε δώσουνε τη φούσκα να τηνε φουσκώνομε με τη μούρη, και ήβγανε και μια κατρουλιά! Και ύστερα τηνε παίζαμε. Και εδά, λέω ενός εγγονιού μου. Ελα μωρέ να πάρεις τη φούσκα να φκερέσεις πρώτα την τσουρνάρα, να την αδειάσεις και ύστερα να τηνε φουσκώσεις να τηνε παίζεις. Μα κιαμέ, ούτε σημασία δεν ήδωκε. Και μου λέει και το Αυγιονιό: Κύριε ελέησω μπρε Διογένη ήντα πας να κάμεις του κοπελιού, να πάθει κιαμιά μόλυνση, να 'χομε κι άλλα!
Οποιος δεν έχει χοίρο Κωσταντή, ήντα Χριστούγεννα δα καταλάβει;
- Πνευματικά Διογένη. Θα σκέφτεται ότι γεννήθηκε ο Χριστός και θα χαίρεται...
- Αέρες... Καλό ναι βέβαια κι αυτό, αλλά άμα δεν έχεις χοίρο... πράμα.
- Ο ένας χαίρεται πραγματικά τις γιορτές και όχι μόνο δεν κάνει έξοδα, αλλά αντιθέτως γεμίζει το σπίτι κρέας και εξασφαλίζει όλο το χειμώνα, και ο άλλος κάνει τεράστια έξοδα για να ξεγελάσει τον εαυτό του, να διασκεδάσει, και επειδή νομίζει εκ των προτέρων ότι θα περάσει καλύτερα τις μέρες αυτές, κάνοντας προγράμματα και όνειρα, αλλά που είναι δύσκολο να αποδώσουν στην πράξη όσο τα θέλει, αρχίζει να πλήττει και να μελαγχολεί περισσότερο τις μέρες αυτές.

Πηγη. http://www.patris.gr/archive/2002/12/31/7th.html#12