ΧΑΤΖΑΚΗΣ Σωτήρης

Ενας Μοχιανός στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Ένας Μοχιανός στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Ο Σωτήρης Χατζάκης ορίστηκε καλλιτεχνικός διευθυντής

Καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου ορίστηκε από τον αναπληρωτή υπουργό Πολιτισμού, Κώστα Τζαβάρα, ο Σωτήρης Χατζάκης, στη θέση του αποχωρούντος Γιάννη Χουβαρδά.

Ο διορισμός έχει τριετή διάρκεια. Προηγουμένως ο κ. Τζαβάρας έκανε δεκτή την παραίτηση του κ. Χατζάκη από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ).

Ο Σωτήρης Χατζάκης κατάγεται από την Κρήτη και μιλώντας στην ‘’Π’΄σε παλαιότερη συνέντευξη του τόνιζε για τη σχέδη του με το νησί

“Ο πατέρας μου κατάγεται από την Κρήτη, από τον Μοχό Πεδιάδος Ηρακλείου. Εκεί με πήγαν μόλις γεννήθηκα και πέρασα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, βαπτίστηκα εκεί και έχω κάποιες αχνές μνήμες της πρώτης εκείνης περιόδου. Μαζί με τις μετέπειτα συναναστροφές, τις αφηγήσεις και όλο το κλίμα στην οικογένεια πιστεύω ότι η Κρήτη σημάδεψε τη ζωή μου και πολλά από τα μετέπειτα έργα, όπως η «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη, «Η νύχτα του τράγου», έχουν αναφορές στην αγροτική ζωή, ιδιαίτερα της Κρήτης».Στην ίδια συνέντευξη ανέφερε για το όραμά του ως καλλιτεχνικόού διευθυντή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος: “Η άποψή μου είναι ότι το όραμα του καλλιτεχνικού διευθυντή οφείλει να συγχρωτίζεται με τις ανάγκες, προσδοκίες, τις ελπίδες και τα βάσανα των ανθρώπων και των πολιτών. Έτσι, λοιπόν, αποφύγαμε τον κοσμοπολιτισμό και το λαϊκισμό’’Ο Σ.Χατζάκης με την ιδιότητα του ηθοποιού και του σκηνοθέτη έχει υπογράψει 100 παραστάσεις σε κρατικά και ιδιωτικά θέατρα της Ελλάδας. Διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου Καισαριανής, του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών και του θεάτρου Πολιτεία, καθώς και αναπληρωτής καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου με διευθυντή τον Νίκο Κούρκουλο, τη διετία 2005-2006. Από τον Ιούλιο του 2009 ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ.Έχει παρουσιάσει δουλειά του στην Ελλάδα και το εξωτερικό σε Ισπανία, Πορτογαλία, Γερμανία, Πολωνία, Αγγλία, Σερβία, Βουλγαρία, Αλβανία, Ρουμανία, Ν. Αφρική, Κούβα, Κίνα (Χονγκ Κονγκ, Πεκίνο), όπως επίσης και έξι φορές στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Δίδαξε σε προγράμματα των υπουργείων Παιδείας και Πολιτισμού, στο Κέντρο Δελφών, στην Πειραματική Σκηνή, στη Θερινή Ακαδημία και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πάτρας, στο Τμήμα Θεάτρου του ΑΠΘ και στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ. Έχει γράψει τα έργα: Ο μάγος και η πρόβα, Το τραγούδι του αιώνα και δέκα βιβλία με παραμύθια από τις εκδόσεις Κριτική και Στάχυ. Στην τηλεόραση εργάζεται σπάνια. Πρόσφατη εμφάνισή του το «10» του Καραγάτση στον Alpha.
Πηγή http://www.patris.gr/articles/242608?PHPSESSID=#.U44IejddCSo

Η «Ειρήνη» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη στο Ηρώδειο.......

Σημείωμα Σκηνοθέτη
......Είδα ένα όνειρο. Ήμουνα λέει στην Κρήτη και γεννιόμουν ξανά. Το χωριό ήταν φουντωτό και οι μέρες ανθισμένες. Οι ρωγμές του κακού δεν υπήρχαν. Πατέρας, μάνα, παππούς και γιαγιά, το σόι, όλοι εκεί. Νέοι για πάντα. Ο πατέρας μου δεν έφυγε κυνηγημένος, άρα δεν ήρθαμε ποτέ στην Αθήνα, δεν άνοιξε ραφείο στα Πατήσια, κι η μάνα μου δεν δούλεψε ποτέ στην πρέσα της σόμπας «Θερμίς». Ούτε βρήκε άκρη για να προσληφθεί ο, χωρίς πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, άντρας της στην Columbia, στη Ριζούπολη. Έμειναν στην Κρήτη στο Μοχό της πεδιάδας Ηρακλείου. Εκεί μας δίδαξε η γη –τον αδελφό μου και μένα– τα μυστικά λόγια της πέτρας, της φωτιάς, του νερού και του ανέμου. Μάθαμε τη γλώσσα των ζώων, πετάξαμε μαζί τους στους πίνακες του Θεόφιλου, του Ρουσσώ και του Σαγκάλ. Ερωτευτήκαμε τις κερασιές και στεφανώσαμε με λεμονάνθια τα όνειρά μας. Ο Μέγας Τράγος μάς έμαθε το κυνήγι των θηλυκών κι η σελήνη μάς τραγούδησε τα μυστικά της μήτρας. Μέσα σε ορμές, λικνίσματα και στεναγμούς στεριώσαμε κορμό, απλώσαμε κλαδιά και φυλλωσιές, γενήκαμε δεντρόκορμοι και φεγγαρολουσμένοι. Τα παιδιά μας γεννήθηκαν μέσα στα αμπέλια και η «σταχτόχρωμη ελιά η παιδοτρόφα» έκανε αίμα την τροφή στις φλέβες τους. Ο Σεπτέμβρης, ο Γενάρης, ο Ιούλιος μάς  έμαθαν τους χορούς των εποχών. Όποιος πονά πολύ, γλεντά πολύ – μουρμούριζε ο πατέρας, ενώ τα χορευταράκια βάζανε κάτω τον θάνατο με έναν πεντοζάλη. Σε έναν τέτοιο χορό, ένα κορίτσι του χωριού, το πιο μικιό κι ανυπεράσπιστο, πήγε άκρη-άκρη, βγήκε από τον κύκλο και χάθηκε στον ζεστό κάμπο. Την ψάξαμε παντού. Πότε στον ουρανό, με τα πετάγματα του νου, πότε στη γη, στα σκοτεινιάσματα της ψυχής και της σκέψης. Οι γεροντότεροι είπαν πως άνοιξε η πέτρα και την πήρε σε κρυφή σπηλιά. Ένας απ’ αυτούς, με το παρατσούκλι Αριστοφάνης, έσκυψε στ’ αυτί μου και ψιθύρισε και τ’ όνομά της. – Ρηνιώ. Ερηνάκι. Ειρήνη – μου είπε και ξύπνησα μέσα σε σκοτωμένα χρώματα, σ’ έναν κόσμο όπου τα ζώα δεν μιλούν κι όπου ο γερο-Πεύκος δεν είναι πια το ίδιο πρόσωπο με τον παππού μου.
Σηκώθηκα τότε και τηλεφώνησα. Στην Έρση, στον Γιώργο, στον Βασίλη, στον Φάνη, στον Μίνω, στην Κική, στον Αντώνη. Κι ύστερα στον Κώστα, στη Φωτεινή, στη Στέλλα, στη Μαρίνα, στην Ελένη. Ελάτε – τους είπα. Πρέπει να κάνουμε αυτήν την παράσταση τώρα, γιατί το όνειρο αποσύρεται σιγά-σιγά, ξεθωριάζει, χάνεται όπως οι νωπογραφίες στα σπλάχνα της Ρώμης. Κι όταν χαθεί τελείως, θα μας έχουν μείνει μόνο τα λόγια. Όμως τα λόγια για να σηκωθούν όρθια, θέλουν αίμα, ιδρώτα, δάκρυα, χορούς, κόπο.
Πάμε πρόβα λοιπόν: Ειρήνη του Αριστοφάνη. Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Ιούλιος του 2013... πρώτα ο Θεός!...
Σωτήρης Χατζάκης
 Ιούλιος 2013
Πηγή. http://www.culturenow.gr/22898/h-eirhnh-toy-aristofanh-se-skhnothesia-swthrh-xatzakh-sto-hrwdeio

“Επιστρέφω διαρκώς στον Καζαντζάκη όχι για λόγους τοπικισμού αλλά γιατί είναι παγκόσμιος”

Της Κατερίνας Μυλωνά

Ο γνωστός σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος που κατάγεται από τον Μοχό μιλά στην “Π” για το θέατρο, τον Καζαντζάκη και την Κρήτη

“Η Κρήτη είναι μέσα στην καρδιά μου κι εγώ είμαι ένα μέρος από το χώμα της Κρήτης. Όλο και περισσότερο ισχυροποιείται στο μυαλό μου αυτή την περίοδο να έρθω κάτω, να βρω τον τρόπο- δεν ξέρω πώς- να αγοράσω ένα κτηματάκι και να ασχολούμαι με τη γη. Αγαπώ αυτή τη γη, αυτή με γέννησε και εκεί θα ήθελα να γυρίσω”

Ο Νίκος Καζαντζάκης είναι ο άνθρωπος που κυρίως έχει επηρεάσει το έργο του καλλιτεχνικού διευθυντή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας, σκηνοθέτη και ηθοποιού, Σωτήρη Χατζάκη.

«Στο Νίκο Καζαντζάκη επιστρέφω διαρκώς όχι για λόγους τοπικισμού, αλλά γιατί είναι παγκόσμιος, τα έργα του είναι μοναδικά και πάντοτε θα τροφοδοτούν την παγκόσμια σκέψη», τονίζει ο Σωτήρης Χατζάκης.

« Η Κρήτη είναι μέσα στην καρδιά μου κι εγώ είμαι ένα μέρος από το χώμα της Κρήτης», τονίζει.

Μιλήστε μας για τη σχέση σας με την Κρήτη.

«Ο πατέρας μου κατάγεται από την Κρήτη, από το Μοχό Πεδιάδος Ηρακλείου. Εκεί με πήγαν μόλις γεννήθηκα και πέρασα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, βαπτίστηκα εκεί και έχω κάποιες αχνές μνήμες της πρώτης εκείνης περιόδου. Μαζί με τις μετέπειτα συναναστροφές, τις αφηγήσεις και όλο το κλίμα στην οικογένεια πιστεύω ότι η Κρήτη σημάδεψε τη ζωή μου και πολλά από τα μετέπειτα έργα, όπως η «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη, «Η νύχτα του τράγου», έχουν αναφορές στην αγροτική ζωή, ιδιαίτερα της Κρήτης».................
Πηγή.http://www.patris.gr/articles/197391?PHPSESSID=67mpuo55rvq2ob4u37tg6es1q1#.U44TrzddCSp

Σημείωμα Σκηνοθέτη Είδα ένα όνειρο. Ήμουνα λέει στην Κρήτη και γεννιόμουν ξανά. Το χωριό ήταν φουντωτό και οι μέρες ανθισμένες. Οι ρωγμές του κακού δεν υπήρχαν. Πατέρας, μάνα, παππούς και γιαγιά, το σόι, όλοι εκεί. Νέοι για πάντα. Ο πατέρας μου δεν έφυγε κυνηγημένος, άρα δεν ήρθαμε ποτέ στην Αθήνα, δεν άνοιξε ραφείο στα Πατήσια, κι η μάνα μου δεν δούλεψε ποτέ στην πρέσα της σόμπας «Θερμίς». Ούτε βρήκε άκρη για να προσληφθεί ο, χωρίς πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, άντρας της στην Columbia, στη Ριζούπολη. Έμειναν στην Κρήτη στο Μοχό της πεδιάδας Ηρακλείου. Εκεί μας δίδαξε η γη –τον αδελφό μου και μένα– τα μυστικά λόγια της πέτρας, της φωτιάς, του νερού και του ανέμου. Μάθαμε τη γλώσσα των ζώων, πετάξαμε μαζί τους στους πίνακες του Θεόφιλου, του Ρουσσώ και του Σαγκάλ. Ερωτευτήκαμε τις κερασιές και στεφανώσαμε με λεμονάνθια τα όνειρά μας. Ο Μέγας Τράγος μάς έμαθε το κυνήγι των θηλυκών κι η σελήνη μάς τραγούδησε τα μυστικά της μήτρας. Μέσα σε ορμές, λικνίσματα και στεναγμούς στεριώσαμε κορμό, απλώσαμε κλαδιά και φυλλωσιές, γενήκαμε δεντρόκορμοι και φεγγαρολουσμένοι. Τα παιδιά μας γεννήθηκαν μέσα στα αμπέλια και η «σταχτόχρωμη ελιά η παιδοτρόφα» έκανε αίμα την τροφή στις φλέβες τους. Ο Σεπτέμβρης, ο Γενάρης, ο Ιούλιος μάς έμαθαν τους χορούς των εποχών. Όποιος πονά πολύ, γλεντά πολύ – μουρμούριζε ο πατέρας, ενώ τα χορευταράκια βάζανε κάτω τον θάνατο με έναν πεντοζάλη. Σε έναν τέτοιο χορό, ένα κορίτσι του χωριού, το πιο μικιό κι ανυπεράσπιστο, πήγε άκρη-άκρη, βγήκε από τον κύκλο και χάθηκε στον ζεστό κάμπο. Την ψάξαμε παντού. Πότε στον ουρανό, με τα πετάγματα του νου, πότε στη γη, στα σκοτεινιάσματα της ψυχής και της σκέψης. Οι γεροντότεροι είπαν πως άνοιξε η πέτρα και την πήρε σε κρυφή σπηλιά. Ένας απ’ αυτούς, με το παρατσούκλι Αριστοφάνης, έσκυψε στ’ αυτί μου και ψιθύρισε και τ’ όνομά της. – Ρηνιώ. Ερηνάκι. Ειρήνη – μου είπε και ξύπνησα μέσα σε σκοτωμένα χρώματα, σ’ έναν κόσμο όπου τα ζώα δεν μιλούν κι όπου ο γερο-Πεύκος δεν είναι πια το ίδιο πρόσωπο με τον παππού μου. Σηκώθηκα τότε και τηλεφώνησα. Στην Έρση, στον Γιώργο, στον Βασίλη, στον Φάνη, στον Μίνω, στην Κική, στον Αντώνη. Κι ύστερα στον Κώστα, στη Φωτεινή, στη Στέλλα, στη Μαρίνα, στην Ελένη. Ελάτε – τους είπα. Πρέπει να κάνουμε αυτήν την παράσταση τώρα, γιατί το όνειρο αποσύρεται σιγά-σιγά, ξεθωριάζει, χάνεται όπως οι νωπογραφίες στα σπλάχνα της Ρώμης. Κι όταν χαθεί τελείως, θα μας έχουν μείνει μόνο τα λόγια. Όμως τα λόγια για να σηκωθούν όρθια, θέλουν αίμα, ιδρώτα, δάκρυα, χορούς, κόπο. Πάμε πρόβα λοιπόν: Ειρήνη του Αριστοφάνη. Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Ιούλιος του 2013... πρώτα ο Θεός!... Σωτήρης Χατζάκης Ιούλιος 2013

Διαβάστε περισσότερα στο: http://www.in2life.gr/culture/theatre/article/285546/eirhnh-antipolemikos-aristofanhs-apo-to-kthve.html
Πηγή: www.in2life.gr