ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΗ…[ Κριτσωτάκη ] Δέσποινα

                               

          Της Δεσποινιάς η εκκλησιά.! 

Του Κουτσογιάννη η Δεσποινιά το γένος Διαμαντάκη

σύζηγος του Αστρακιανού, του Γιώργη Κριτσωτάκη

Εις του Καρδάμη το Σελλί πού ‘χε περιουσία

εδέησε και πρόφτασε να φτιάξει εκκλησία

Τάμα το είχε απο μικρή, ως μού ‘χε λεγωμένα

τα χρόνια που ο κύρης τσις στα σύνορα ‘πολέμα

ψηλά στα δύσβατα βουνά πάνω στην Αλβανία

μαζί με άλλους Έλληνες και ‘γράφαν Ιστορία.!

Τέσσερα χρόνια έλλειπε αλάργο από την Κρήτη

και κάθ’ αργά προσεύχονταν στο Πατρικό τους σπίτι

Η Μάννα με τ’ αδέρφια τζης να το νε προστατεύγει

η Παναγία κι’ ο Χριστός εκειά απου παλεύγει

Βόλι εχθρού να μην τον βρεί μη κακοθανατίσει

και εις το σπίτι τους γερός οπίσω να γυρίσει

Η Μάνα τζης αρρώστησε και είχε καταπέσει

και τα κοπέλια πήρανε του Κύρη ντους την θέση

και εδουλεύγανε σκληρά για να επιβιώσουν

παρηγοριάς βοήθεια στην Μάννα τους να δώσουν

Η Δέσποινα και ο ‘’Γιωρνός’’ και η Ξανθή ομάδι

με μόνο τους εισόδημα το ‘βλογημένο λάδι

Είχαν να συντηρίσουνε γάϊδαρο, βούγια, αίγες

να σπείρουν ν’ αλώνισουνε,..χιλιών λογιών οι έγνοιες

Αμπέλια να τρυγίσουνε, χορτάρια να μαζέψουν

να σκάψουν, να κλαδέψουνε, κηπούλια να φυτέψουν

Βοήθεια δεν είχανε από κιανένα άλλο

και σε αγώνα από μικρά  εμπήκανε μεγάλο.!

Επαρατήσαν το σχολειό και με την γή παλεύγαν

μόνο της επιβίωσης τον άρτο εγυρεύγαν

Τα χρόνια ήταν δύσκολα και όλοι προσπαθούσαν

να ζήσουν απ’ τα κτήματα απου καλιεργούσαν

Και ευτυχώς η Μάννα -Γή, δεν πρόδωσε κιανένα

απού ‘χε χέρια τίμια και σκληροδουλεμένα..!!

Η μόνη τους παρηγοριά ήταν ο ταχυδρόμος

όταν στο σπίτι τους κοντά τον έβγανε ο δρόμος

Κι’ όλοι μαζί ετρέχανε να πάρουνε το γράμμα

πριχούν τ’ ανοίξουν ξέσπαγαν τα μάτια τους στο κλάμα.!

Στην Μάννα τους το πήγαιναν πού ‘ταν γραμματισμένη

κι’ ανήμπορη στον καναμπέ ήταν καθηλωμένη

Ο λόγος της τρεμάμενος ίσαμε να διαβάσει

‘’ είμαι καλά αγαπητοί.!’’ να τους καθησυχάσει

Αυτή η λέξη αρκετή ήτανε για να ‘πούνε

‘’ Δόξα σοι, Θέ μου, Δόξασι..’’να σταυροκοπηθούνε

και να παρακαλέσουνε την Παναγιά να δώσει

τέλος σ’ αυτό το βάσανο που τσ’ έχει αναστατώσει

Να τελειώσει ο πόλεμος ο νούς τους ν’ ανασάνει

και άνθρωπος σε άνθρωπο κακό μη ξανακάνει…!!!!

Ετσά τα χρόνια πέρναγαν μέχρι που κάποιο γράμμα

τσί ‘καμε και πραγματικά ξεσπάσανε στο κλάμα

γιατί δεν ήτανε καλά τα νέα απου φτάσαν

ετραυματίσθει σοβαρά στον πόλεμο  ‘διαβάσαν

και το νε μεταφέρανε εις το νοσοκομείο

ντελόγο το νε βάλανε μέσα στο χειρουργείο

Τραύμα μεγάλο είχενε εις το δεξί ντου πόδι

κι’ από τσι πόνους σφάδαζε, χτυπιόταν σαν χταπόδι

Εκακοσύνεψε η πληγή και για να το νε σώσουν

αναγκαστήκαν οι γιατροί τον πόδα να του κόψουν…

Όλοι μαζί εκλαίγανε και εμαλιοτραβιώταν

Και σ’ αναμμένα κάρβουνα απάνω εκαθώταν

Όφου κακό και συμφορά, πού ‘ρθε να μας χτυπήσει

ανοιξε γή κατάπιε μας δεν θέμε μπλιό την ζήση

αζωντανό το νε θρηνούν και τον μοιρολογούνε

ορφάνεψε το σπίτι τους δεν θα τον ξαναδούνε

Όφου και γιάντα να συμβεί ετούτονα το πράμα

μαχαίρι έγινε η γραφή και μάτωσε το γράμμα…

Δεν ξέρουν τι να κάνουνε μα ούτε και μπορούνε

εις την Αθήνα για να βγούν να πάνε να τον δούνε

Στο ‘κόνισμα τσι Παναγιάς με κλάμα γονατίζουν

εις την δική τζης γιατριγιά  τσ΄ελπίδες τους στηρίζουν…!

…Αυτή την δύσκολη στιγμή  πάνω στην προσευχή τζης

που κλαίγανε τα μάτια τζης και σπάραζε η ψυχή τζης

η Δέσποινα παρακαλεί τους Δώδεκα Αποστόλους

τους μαθητάδες του Χριστού φέρνει στο νού της όλους

Τη μέρα αυτή η χάρη τους έτυχε να γιορτάζει

και στ’ όνομά τους εκκλησιά σιωπηλώς τους τάζει

ότι θα χτίσει στο χωριό έστω κι’ αν διακονέψει

τσι χάρης τους η δύναμη αρκεί να τον γιατρέψει

και να γυρίσει ζωντανός οπίσω στο χωριό τους

έστω και σαν ανάπηρος στο φτωχοσπιτικό τους…!

Και η βουβή τζης προσευχή απ’ τσ’ Άγιους εκπληρώθει

ο Κύρης τους γιατρεύτικε κι’ ως θαύματος εσώθει.!

Και από τότε είχε’νε μες το μυαλό τυπώσει

το τάμα,…την υπόσχεση, απου τους είχε δώσει

και εβασάνιζέ ντη’νε, μα δεν το μαρτυρούσε

έκαμε οικογένεια και φτωχικά περνούσε

Σκληρά και ασταμάτητα δούλευγε ως εμπόριε

κι’ όλο ποιό αισιόδοξο το αύριο εθώριε

Ντρεπότανε στην ζητιανιά να βγεί ως είχε τάξει

αμοναχή τζης ήθελε την εκκλησιά να φτιάξει

Δεν ήθελε εις το χωριό να βγεί να διακονέψει

και μόνη της εβάλθηκε το τάμα να τελέψει.!

Έπρεπε με τα χέρια της να έχει δουλεμένα

ότι λεφτά στο κτήριο θα ήτανε βαλμένα

Και όταν εκατάφερε και εσυγκέντρωσέ ‘ντα

απ’ όξω-απ’ όξω μούφερνε πάντοτε την κουβέντα

γιατί δεν τό ‘χε νε αλλού ποθές μολογημένο

Μες στην ψυχή τζης μιά ζωή το βάστανε κρυμμένο.!

Πάντα εμπιστευγότανε τον εδικό μου λόγο

ητανε ορθολογικός χωρίς ψευτιά και ψόγο

Κι’ ως μ’ είδενε και χάρηκα ξαλάφρωσε κι’ εκείνη

ήρθε καιρός το τάξιμο έργο ζωής να γίνει

ύστερα από βάσανα, σκληρή δουλειά κι’ αγώνα

προσπάθειες που κράτησαν σκιάς εμισό αιώνα….

Οι εργασίες άρχισαν το έργο προχωρούσε

τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θ’ ακλουθούσε

Πάνω που τελειώνανε το κτήρι οι μαστόροι

και διαμορφωνότανε του περιβόλου οι χώροι

αιφνίδια κι’ απότομα η Δεσποινιά αρρωσταίνει

και βρίσκεται στο ‘’Πε.πα.γνή’’ διασωληνομένη

Είχενε εγκεφαλικό πάθει και χρειαζόταν

χειρουργική επέμβαση..αλλιώς δεν εγινόταν

Δεν ξέρω άν εμπόρεσε εις το μυαλό να φέρει

τα πού ‘χενε ο Κύρης της ετότες υποφέρει

την ώρα που τον βάζανε κι’ αυτόν στο χειρουργείο

σε χέρια Αγίων και γιατρών κρεμάστηκαν κι’ οι δύο

Μόνο που εισακούστηκαν τότε οι προσευχές τους

φαίνεται πίστης δύναμη είχανε στις ψυχές τους

Σίγουρα προσευχήθηκε και τώρα ως μπορούσε

κι’ άς έδειχνε αμίλητη, με την ψυχή μιλούσε

[…μα η δική τζης προσευχή φαίνεται δεν αρκούσε.!]

Σίγουρα την βοήθεια των Αποστόλων πάλι

θα ζήτησε να γιατρευτεί η αρρώστια στο κεφάλι

Αλλα δεν εισακούστηκε…Θεού βουλή ορίζει

τα όρια εις την ζωή αυτός τα κανονίζει

Το πότε θα μισέψουμε ίσως να μη μετράει

το θέμα είναι η ψυχή σε ποιόν τόπο δα πάει…!

Και σίγουρα τσι Θείας μου επήγε εκειά που πρέπει

όλη η ζωή της άσκηση στον κόσμο αυτό τον ψεύτη

Δίκια ανθρώπων στήριζε, Αλήθειες μολογούσε

με Πίστη και Ευλάβεια, λόγο Θεού τηρούσε

για όλους προσευχότανε, τους πάντες Αγαπούσε.!

Λαμπρό παράδειγμα Ανθρωπιάς, σ’ όλη την κοινωνία

Αθάνατο το έργο της, η μνήμη Αιωνία..!!!!!!!!!

                           Γιάννης Διαμαντάκης….13 – 6 - 2014

οι Γονέοι....Διαμαντάκης Γιάννης και Σισαμάκη Μαρία

 Διαμαντάκη Μαρία με τα παιδιά της...Γεώργιος [ Γιωρνός ]...Ξανθίππη και Δέσποινα...
[..η Γιαγιά μου Θεοσεβούμενη αλλά και θρήσκα καθ' υπερβολή τότες είχε καταστρέψει το προσωπό της απ' όλες τις φωτογραφίες γιατί το θεωρούσε ειδωλολατρικό...Θεός Συγχωρέσει την..!!!]

οι Δώδεκα Αποστόλοι στου Καρδάμι το Σελλί..

Το Τάμα της Δέσποινας ...που δεν πρόλαβε να 'δεί τελειωμένο...

το εσωτερικό του Ναού...

οι Δώδεκα Απόστολοι...στην Χάρη των οποίων είναι αφιερωμένη η Εκκλησία

Αιωνία η μνήμη σου Αξιομακάριστη Δέσποινα..!