ΠΛΑΤΥΒΟΛΑ

Δυτικές  Βουνοκορφές του Χωριού

Χαλεποχώραφο στα Πλατύβολα

Φαντάζομαι πως Μοχιανός δεν πρέπει να υπάρχει

που στην ζωή ‘ντου μιά φορά να μη του έχει λάχει

Να βγεί εις τα Πλατύβολα, στου Πρίνου το Κεφάλι

και του Χωριού την ομορφιά να νοιώσει την μεγάλη

Που ξεκινά απ’ τα ριζά και καμπομακροσέρνει

κι’ απλώνει σαν το γιασεμί π’ αποκλαμούς ‘μολέρνει

Και σκαρφαλώνουν στις πλαγιές και στα λοφοκορφάδια

το φώς του ήλιου νά ‘χουνε ολημερίς ανάδια

Μέσα σε καταπράσινο τοπίο βουτημένο

σαν γιασεμί ολάνθιστο και μοσχομυρισμένο.!

[..που λουλουδιά την Άνοιξη κι’ είναι ασπροντυμένο..

ετσά τηράς και το χωριό, φρεσκοασβεστωμένο.!]

Απο του Πρίνου την κορφή...

Τραφογυρισμένα χαλέπια...

ΒΟΣΚΟΤΟΠΙΑ

Εις το ξεστράτι τ’ Άη –‘Λιά, πιό κάτω απ’ τσι Πλακούρες

π’ ασφεντηλιές φυτρώνουνε και ψακοσκελετούρες

Δίπλα στα ασπροχάρακα στις λέσκες και στις τρύπες

απου μαζώνουνε δροσιά, τα βράδια και τσι νύχτες…

Βρίσκονται τα Πλατύβολα το γιδοβοσκοτόπι

που τα οζά την Άνοιξη εβγάναν οι ανθρώποι

Χόρτα και θάμνους αρκετούς είχε για να βοσκήσουν

και δεν φοβόταν κι’ ελυτά τελείως να τ’ αφήσουν

μιάς και δεν είχε’νε δεντρά κι’ αμπέλια να τα φάνε

και βλέπιο δεν εθέλανε κι’ έγνοια να τα φιλάνε

Με μιά σφυρά που σύρνανε ερχότανε κοντά τους

χορτάτα να γιαγύρουνε εις τα σταυλόσπιτά τους..!

Ασπαλάθοι κι' αστιβίδες....

Του Ντίγρη το Κεφάλι.....

Θυμάρι και φασκομηλιές είν’ η πλαγιά γεμάτη

ίσαμε ‘κειά που καθαρά θωρεί ανθρώπου μάτι

Απ’ τσι Πηγής την κορφαρά και του Χαυγά τσι δέτες

κι’ απ’ τα ριζά του Άη-΄Λιά, ως τσι Πρινοχαλέπες.!

Στον Νότο βρίσκεις τον Ψαρό, Βορνά τον Δημοσθένη

ο κάθα ‘νείς την μάντρα ‘ντου έχει εκειά χτισμένη..

Δεξά τσι στράτας βρίσκεται ο Μυρισμένος λάκος

που ένας ατελείωτος τον τριγυρίζει τράφος

Ένα χαλεποχώραφο με έκταση μεγάλη

δίπλα εις το πετρόφραχτο, του Ντίγρη το Κεφάλι

Απου δεσπόζει πιό ψηλά σαν φρούριο χτισμένο

με πέτρες και ογκόλιθους είναι περιφραγμένο

Δυό μέτρα φάρδος έχουνε και ύψος ένα μπόϊ

λές και επιστρατέψανε ολόκληρο το σόϊ

Να το περιτοιχίσουνε και να το προφυλάξουν

ποιός νά ‘ξερε ιντά’χανε στο νού ‘ντως για να φτιάξουν.!

Εκτός κι’ είναι κατάλοιπα αρχαίων ξεχασμένα

μιάς και γαστράκια βρίσκονται εδώ κι’ εκεί σπασμένα

Ίσως να ήταν Ιερό, ή κάποια Φρυκτωρία

στην κάποτε Μινωϊκή τσι Κρήτης ιστορία…!!!!!!

[..ο τόπος και η θέση ‘ντου το δικαιολογούνε

στην ενδοχώρα μακριά κι’ Ανατολάς θωρούνε.!]

Ο Τράφος στου Ντίγρη το Κεφάλι

ΑΡΟΛΙΘΟΙ

Απο αρόλιθο νερό πιωμένο ποιός δεν έχει

[ ο νούς μου πάλι  στα βουνά πισωγυρνά και τρέχει.!]

Στα χρόνια μας τα παιδικά τα περιπετειώδη

που του χωριού γυρνάγαμε τα μέρη τα βραχώδη

Για να εξερευνήσουμε σπηλιές και κατεβάθρες

που ήτανε χρυσαφικά των πειρατών γεμάτες..

Ετσά μας μολογούσανε τότες τα παραμύθια

κι’ εμείς ονειρευόμαστε πως κρύβανε αλήθεια.!

Έπρεπε να το ψάξουμε και ίσως ποιός κατέχει

αν θησαυρό η τύχη μας κάπου κρυμμένο έχει.!

Ήτανε λόγος κι’ αφορμή εις το βουνό να βγούμε

και στην μαγεία τσ’ ομορφιάς της φύσης να βρεθούμε.!

Συνήθως τα Πλατύβολα ήταν προορισμός μας

εκειά εστρουφογύριζε  ο παιδολογισμός μας

Γιατί ‘τανε προσβάσιμα και ομαλά τα μέρη

και εύκολα τα φτάναμε χειμώνα καλοκαίρι

Εβρίσκαμε και βρώσιμα πολλών λογιών να φάμε

φασκόμηλα ολόγλυκα απου μοσχοβολάνε

αγαλατσίδες δροσερές και αγριομαρούλια

και αγριομεράντζουνα μικρά μα νοστιμούλια.!

Ασφεντυλιές εκόβγαμε π’ αλαφροκαμπανίζουν

και μυλαράκια φτιάχναμε που ανεμογυρίζουν

Κι’ ότί ‘νος μύλος ήλεθε με γρηγοροβιασύνη

καλός τεχνίτης λέγαμε και μάστορας θα γίνει..!!

Όταν εδίψανε κιανείς ξανοίγαμε να βρούμε

εις τα χαράκια αρόλιθο νερό νά ‘χει να πιούμε

Τρύπες και βαθουλώματα σαν πετρολεκανίδια

στην βραχοεπιφάνεια είναι τα αρολίθια

Που συγκεντρώνουν τα νερά τσι μέρες απου βρέχει

πουλιά μα και μιαρό τσι γής δροσοφοριά να έχει

Τσι μέρες του καλοκαιριού απου καιντά η φύση

για όλα έχει ο Θεός στον κόσμο μεριμνήσει.!

Μόλις ανακαλύπταμε που έχει αρολίθι

το παιδικό μας λέγαμε ετότες παραμύθι…

Δυό ξυλαράκια απάλαφρα πιάσε σταυρό και κάμε

και εις την επιφάνεια τ’ αρολιθιού τα βάνε..

Κι’ άμα δα ‘δείς πώς ο σταυρός  χαλάσει και σκορπίσει

να μη το πιείς δεν είν’ καλό, όφις το έχει φτύσει

[..κι’ έχει το δηλητήριο εις το νερό αφήσει.!]

Άλλο αρολίθι γύρευγε και ξανασταύρωσέ το

με τσι ξεροασφεντυλιές  ξανατσεκάρισέ το..

Μη φοβηθείς στον πάτο ‘ντου σαν δείς πρεβατσουλίδια

από τα διαβατάρικα που προσπεράσαν γίδια

Δεν σε πειράζουνε αυτά έχουν κατασταλάξει

αρκεί το δακτυλάκι σου να μη τ’ ανεταράξει

Κόψε ένα αγγέλαμο κάμε τον καλαμάκι

και ρούφα απανωμεριά το δροσερό νεράκι..

Κάπως έτσι εσβύναμε την δίψα μας στα όρη

ίσαμε ‘κειά που το μυαλό κι’ η γνώση μας εμπόρει..

Και δεν θυμούμε νά ‘παθε ποτέ κιανείς μας πράμα

ούτε κι’ αναρωτήθηκα τι ‘ναι σωστό για σφάλμα..!

[..πές ότι ζούμε σήμερα όλοι απ’ ένα θαύμα.!]

Βράχια και πέτρες παντού....

ΣΤΟΥ ΨΑΡΟΥ ΤΗΝ ΜΑΝΤΡΑ

Τα βοσκοτόπια του Ψαρού είναι αυτά τα μέρη

εκειά σταλίζει τα οζά χειμώνα – καλοκαίρι

Στην Νοτική βουνοπλαγιά έχει μαντρί χτισμένο

με τράφους και ξερολιθιές τό ‘χει περιφραγμένο

Και αγναντεύγει χαμηλά το φράγμα τσι Λαγκάδας

απου διαμορφώθηκε στο μέσον τσι κοιλάδας.!

Ώρες ατέλειωτες πολλές να κάτσεις δεν βαριέσαι

το βλέμμα οδηγεί τον νού και αλαφροξεχνιέσαι

Μαγεύεσαι απ’ τσ’ ομορφιές που ψηλοαγναντεύγεις

και όπου κάτσεις δεν κουνείς ούτε μετασαλεύγεις

Βλέπεις και αφουγκράζεσαι εικόνες που μιλούνε

πουλιά και έντομα τσι γής π’ αθόρυβα πετούνε

Νοιώθεις μα και οσφρίζεσαι, το φώς και το αγέρι

που χρώματα κι’ αρώματα σκορπούν το καλοκαίρι..!

[ Μητέρα μεγαλόψυχη….Αγαπομμάνα φύση

απου μας έχεις την ζωή απλόχερα χαρίσει

και πράμα δεν μας σε ζητάς μόνο να σεβαστούμε

την γή που μας φιλοξενεί, κι’ απ’ τ΄αγαθά τζης ζούμε….!!!!!!]

 

Πετροχαλασιές...

 

ΠΑΠΟΥΛΕΣ

Πριχού να βγάλουνε ανθούς, πρίν δέσουν οι παπούλες

κόβγουνε την ομπρός μεριά τσι δροσερές κορφούλες

Για ν’ αμολάρουν αδερφούς να γοργομεγαλώσουν

πολλά λουβιά να βγάλουνε να τα καρπομεστώσουν..!

Αυτές οι παπουλοκορφές….γινότανε ρακομεζές

Με ξύδι και αλάτι…και μιά χοντρομουράτη

Ελιά ξεπροικισμένη…μπουκιά λαχταρισμένη..!

Αφού εβγάζανε πιό ‘μπρός το πρασινομουστάκι

απού ‘χε ‘νε στην κορυφή το κάθε φυλλαράκι..

[..εκειά ‘κρυβε το άδολο πικρόξινο φαρμάκι.!]

Σαλατικό της εποχής…και μεζεκλίκι τσι ρακής….!!!!!

Του Ψαρού το Μιτάτο...

ΦΑΒΑ

Σαν τα Πλατύβολα θαρρώ πώς τόπος δεν υπάρχει

πέτρες και κοκκινόχωμα εις του βουνού την ράχη

Που χέρια ανθρώπων τά ’χουνε χιλιομεταπιασμένα

και με ιδρώτα κι΄αίματα τά ‘χουνε ποτισμένα

από τον μόχθο τσι δουλειάς να τα καλλιεργήσουν

την γονιμότητα της γής να αποκαταστήσουν

Ήταν ο πιό κατάλληλος τόπος όπου φυόταν

παπούλες που τσ’ αλέθανε και φάβα εγινόταν

Ήτανε βασική τροφή για τον καιρό εκείνο

και μόνο στα Πλατύβολα φυτρώναν και στον Πρίνο

Εθέλανε βουνοπλαγιές να τσι φυσούν Βοριάδες

χαλέπια ημιορεινά, χωματοχαλικιάδες

Να μην στερνιάζουν τα νερά, η γή να τα ρουφάει

και μόνο την δροσοφοριά στα φύλλα να κρατάει

Βλαστίζει μακροσέρνοντας στις πέτρες και στο χώμα

αφού δεν ορθοστένεται τ’ αδύναμό τζης σώμα

Και εις τα φυλλομάσχαλα ‘μολέρνει τα λουβιά τζης

σαν το φασόλι κρέμονται εις την κατωμεριά τζης

Στενόμακρα σαν τ’ αρακά, μεστά ωσάν την σόγια

με ολοστρόγγυλα μικρά, φλουδάτα καρποσπόρια.!

Μετά τα ξεφλουδίζουνε στα πετροχερομύλια

και τα λυχνούν να χωριστεί η φάβα ‘πο τα φλοίδια

Κι’ από παπούλες στρογγυλές, σταχτόχρωμες που ήταν

σε χρυσοπεντακάθαρη φάβα μετατραπήκαν

Ίσως η πιό σημαντική τροφή τα χρόνια ‘κείνα

που οι πολέμοι φέρανε την φτώχια και την πείνα..!!!

Ο Μυρισμένος Λάκος......με την Βουνοκορφή του Άη - ΄Λιά στο βάθος...

Το Νοτικό των Πλατυβόλων  με θέα το φράμα τσι Λαγκάδας....

ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΤΟ ΜΑΝΤΡΙ

Στο μονοπάτι τ’ Άη-Λιά π’ αρχίζει απ’ το Μετόχι

και ανεβαίνει στο βουνό προς τ’ Αγγουρή τ’ Αυλόχι

Άκρα του Κάμπου σύνορα με τσι Πρινοχαλέπες

απου χαράκια ριζιμιά ορθώνονται και πέτρες

Μέχρι να ανεδιάσουμε εις το Βουνοδιχάλι

που η Σταλίδα φαίνεται κι’ όλο το Περιγιάλι…

Εκειά ‘ναι ο βοσκότοπος του Γέρο-Δημοσθένη

τα χειμαδιά κι’ η μάντρα ‘ντου η γυροτραφισμένη.

Στων Πλατυβόλων το Βορνό πλάϊ που ξεμακραίνει

και φτάνει μέχρι τσι Φουσκιές, στου Πούπη κατεβαίνει

την όμορφη την Λαγκαδιά με τα πολλά πρινάρια

που ακουμπούν τον Ποταμό και τα Βραχοσπηλιάρια..!!!!

Όμορφος τόπος μ’ άγνωστος γιατί αλάργο πέφτει

κι’ από τα Σταλιδιώτικα μέρη κιανείς τον βλέπει…

Του Δημοσθένη το μαντρί οι πιό πολλοί το ξέρουν

και αναμνήσεις όμορφες έχουν να μεταφέρουν

Απ’ τσι παρέες πού ‘χανε εκειά ξετελεμένες

κι’ απ’ τσι προβάτες τσι πολλές πού ‘χουνε φαωμένες

Από τον γέροντα σοφό ετότες Δημοσθένη

που ήτανε η γνώση ‘ντου λίγη μα μετρημένη.!

Μέσα στην φύση του βουνού όλη η ζωή ‘ντου, όλη

ούτε χωριό δεν ήθελε να βλέπει μήτε πόλη

Απλός μα και φιλότιμος με όλους τσι ανθρώπους

με τσι ψυχής τους άδολους συνενογούνταν τρόπους

Και ένοιωθε πανευτυχής εκεί στο χειμαδιό ‘ντου

τσ’ αμοναξιάς τον όμορφο τον κόσμο τον δικό ‘ντου.!

Αλλά κι’ ο γιός του ο Νικολής, ψυχή καρδιά μεγάλη

μόλις εθώριε άνθρωπο στην μάντρα να προβάλλει

Του σφύριζε, του φώνιαζε, να τον φιλοδωρίσει

με τ’ ανθοτήρια τα γλυκά πού’χε τυροκομίσει

Ποτέ δεν έλειπε η ρακή απ’ το πετρομιτάτο

κι’ η νταμουτζάνα το κρασί, το μοσκομυρωδάτο

Δεν τό ‘χε’νε για τίποτα σε δυό λεπτά να πιάσει

το πιό καλό ‘ντου πρόβατο και να το θυσιάσει

για χάρη τσι παρέας του να την ευχαριστήσει

και ήναφτε και την φωτιά ντελόγο να το ψήσει.!

Θαρρώ πως λιγοβρίσκονται σήμερα ετσά ανθρώποι

που νά ‘χουν το φιλότιμο του Νίκο του Κουμιώτη!

Τα χνάρια ‘ντου ακολουθεί κι’ ο Γιώργης ο γαμπρός του

που τ’ άφησε κληρονομιά την κόρη και το βιός του

και συνεχίζουνε μαζί αγαπομονιασμένοι

στην βιοπάλη του βοσκού την σκληραγωγημένη...

Του Δημοσθένη η μάντρα.....

ΣΤΟΥ ΨΑΡΟΥ ΤΑ ΛΕΓΑΤΑ

Το πιό λιτό εξοχικό τό ‘χει ο Ψαρός χτισμένο

στα Νοτικά Πλατύβολα σε τόπο ζηλεμένο.!

Που χαίρεσαι να κάθεσαι και να απολαμβάνουν

τα μάτια σου τις ομορφιές, μέχρι εκειά που φτάνουν

Από τα Λαγκαδιώτικα χωριά μέχρι την Χώρα

και προς τα Μεσσαρίτικα τοπιά στην ενδοχώρα

Χάνεται μές το πράσινο κι’ αλαργοταδιδεύγει

ο νούς σου που το φυσικό κάλος το ‘νε μαγεύγει.!

Είναι το καταφύγιο του ΨαροΠοιμενάρχη

που στα μισά Πλατύβολα κυριαρχεί και άρχει.!

Μία ζωή ολόκληρη έχει αφιερώσει

κοντά στην φύση του βουνού με την φτωχή ‘ντου γνώση

Που φτάνει ίσαμε εκειά που πρέπει και αξίζει

τον δίκαιο αγώνα ντου, για να  υπερασπίζει

Φιλότιμη προσπάθεια κάθε ενέργειά ντου

δια την οικογένεια μα και για τα παιδιά ντου

Έχει απ’ τσι προγόνους του αξίες κρατημένες

και στους ανθρώπους γύρω ντου τις έχει μοιρασμένες.!

Πάντα με το χαμόγελο και λόγια μετρημένα

απου η ίδια η ζωή του τά ‘χει διδαγμένα

Ταυτότητα κι’ υπογραφή ο λόγος τσι τιμής του

και ανθρωπιά η ένδειξη τσι καθαρής ψυχής του.!

Μα κι’ η φιλοξενεία ντου στο σπίτι γιά στην μάντρα

τον καθιστούνε μπεσαλή και τιμημένο άντρα

Με μιά γυναίκα δίπλα ντου βράχο να τον  στηρίζει

και με αξιοπρέπεια  να τον  υπερασπίζει….!!!!!!!!!

Του Ψαρού η ποτίστρα....

Του  ΜΠΛΑΚΟΝΤΟΥΖΗ του Μανώλη το ατυχές γεγονός..!!!!!!

Ένα συμβάν δραματικό και ατυχές θυμάμαι

απο αυτούς που βγάζανε οζά για να βοσκάνε

Σαράντα χρόνια πιό μπροστά κοντά μισό αιώνα

αφού εις το Δημοτικό πηγαίναμε ακόμα..

Θυμούμαι τον Εμμανουήλ το γένος Παπουτσάκη

απου παρανομιάζαμε τότες Μλακοντουζάκι

Πως τού ‘πε’νε ο Κύρης του τσι αίγες να πορίσει

να πάρει και τον γάϊδαρο να πά’ να τον βοσκήσει…!

Εις το Κεφάλι πιό ψηλά τά ‘χε’νε αμολάρει

μ’ αυτά εξαλαργώσανε δεν πήρε’νε χαμπάρι

Εκειά κοντά ‘χε ο Λέαντρος μέλισσες στεγασμένες

μέσα σε πήλινα φλασκιά τις είχε φωλεμένες..

Οι αίγες και ο γάϊδαρος μόλις κοντοσιμώσαν

σαν σύννεφο οι μέλισσες ντελόγο ξεσμιλιώσαν

Και τα οζά αρχίξανε στο σώμα να τσιμπούνε

κι’ όσο αυτά γλακούσανε κι’ αυτές τα κυνηγούνε

Μέχρι που ζαλιστήκανε και χαμοσωριαστήκαν

απ’ τα φαρμακερά κεντριά δηλητηριαστήκαν.!

Ώσπου να πάρει ο Μανωλιός χαμπάρι τι συμβαίνει

οι αίγες ετσιτώσανε με την κοιλιά πρησμένη

Ο γάϊδαρος ψυχομαχεί ορθός ο κακομοίρης

αζωντανός δεν πρόκειται στο σπίτι να γιαγύρεις

Έτσι λογιάζει ο Μανωλής που δεν κοντοσιμώνει

τον κίνδυνο αισθάνεται και κάτω- αλαργώνει

Και κλαίει και οδύρεται πως θα το μολογήσει

στον Κύρη και στην Μάννα ‘ντου στο σπίτι σαν γυρίσει

Μα δεν μπορεί να κάμει αλλιώς πράμα δεν το ‘νε σώνει

Πρωτοθωρεί την Μάννα ‘ντου και τσι το φανερώνει

Την αγωνία ‘ντου θωρεί και την τρομάρα νοιώθει

μ’ αυτή δοξάζει τον Θεό που το παιδί τζης ‘σώθει.!

Ήτανε πάντα ήρεμη και δεν κακολογούσε

υπέρμετρα μπορώ να ‘πώ τους πάντες αγαπούσε…

Σώπα παιδί μου και μη κλαίς κι’ εγώ δα προσπαθήσω

οντέ δα ‘ρθεί ο Κύρης σου να σε δικιολογίσω..!

Και νά σου στην εξώπορτα προβάλλει ο Γιαννάκος

στρίβοντας το μουστάκι ‘ντου ξέγνοιαστος κι’ αεράτος

Την αναστάτωση γροικά και τον Μανώλη βλέπει

να κρύβγεται σε μιά γωνιά κάτω απ’ τον καθρέπτη..

Γιάντα Μανώλη γιάγυρες ογλήγορα οπίσω

οι αίγες και ο γάϊδαρος πούνε να τα ποτίσω…

Μα δεν θωρεί να του μιλεί κι’ αμέσως κακοβάνει

η Μάννα ‘ντου του απαντά ελύσανε μπρέ Γιάννη

Και το βουνό επιάσανε άμε να τα γυρέψεις

άς το κοπέλι ήσυχο μη τ’ αναταραχέψεις.!

Αν δεν βρεθούνε τα οζά, ετοίμαζε καράβι

για να μπαρκάρεται κι’ οι δυό το ιδιασμένο βράδυ…!!!

Φεύγει ο Γιαννάκος μοναχός και στο βουνό πηγαίνει

σφυρίζει ‘ντως ,φωνιάζει ‘ντως, μ’ απάντηση δεν παίρνει

Γυρίζει προς το Νοτικό και εις το βάθος βλέπει

να στέκει ο γάϊδαρος ορθός μέσα σ’ ένα χαλέπι.

Όφου.! Εμονολόγησε εγίνηκε το σφάλμα

και τα οζά εμπήκανε στου Λέαντρου το φράμα

Που τα μελίσσια είχε’νε και ξεσμιλιώσανέ ‘ντα

κι’ αμέσως εκατάλαβε πώς ετζιμπίσανέ ‘ντα

Κι’ ότι σωσμό δεν έχουνε και το διαπιστώνει

μόλις στον μελισσόκηπο του Λέαντρου σιμώνει

Θωρεί τσι αίγες ξαπλωτές τον γάϊδαρο προισμένο

κατέχει πως δεν σώνεται τ’ οζό το καημένο

Σέρνει φωνή απελπισιάς κι’ ως το χωριό γροικάτε

τα ζωντανά ‘ντου σκέφτεται και τα μοιρολογάτε

Που με ιδρώτα τά’χε’νε και κόπο μεγαλώσει

και βλέπει πως οι μέλισσες του τά ‘χανε σκοτώσει..

Αμοναχά τα ‘παρετά στου Λέαντρου το φράμα

να πλησιάσει δεν μπορεί ούτε να κάμει πράμα.!

Μπαίνει ξανά εις το στρατί κι’ αργοκατηφορίζει

θυμό και πόνο στην καρδιά ο νούς του κουλαντρίζει..

Στο σπίτι εν τω μεταξύ τρέξαν να βοηθήσουν

οι φίλοι και οι συγγενείς για να τον ηρεμίσουν.!

Η Μάννα ‘ντου εφρόντισε να τους το μαρτυρίσει

ηξερε τσι προθέσεις του οπίσω σαν γυρίσει.!

Και έπιασε το κόλπο τζης κι’ εσώθη ο Μανώλης

που την ευθύνη είχενε της ιστορίας όλης…!!!!!!!!!!!!!

                                            Γιάννης  Διαμαντάκης...15 - 1 - 2015

Μεσημεριανή ανάπαυλα στον ασκιανό αποκάτω....

Το Φράμα του Ντίγρη....

Πετρόχτιστοι φράχτες....Χαλεποσύνορα....

Τράφοι...σαν οχυροματικά έργα.....

Πέτρες και Χαλίκια συσωρευμένα στα Τραφοσύνορα....

Επιφανειακές πέτρες....σαν αρχαίγονα κτηριακά θεμέλια στου Ντίγρη το περιφραγμένο χαλέπι....

Υψωμα..περιφραγμένο μπαμπούρι....σαν Κορυφή Κάστρου....

Ξετρύπια και Σπηλιάρια.....

Χαράδρες ..και Κατεβάθρες...

Χαρουπιές και Πρινάρια για να σταλίζουν τα οζά...στον ασκιανό 'ντους..

Θεόρατες πέτρες.....

Η Νοτική πλευρά προς τα Λαγκαδιώτικα....

Το Παλιό μιτάτο του Ψαρού....

Νοτικά προς Χαυγά.....και Μέσα - Πηγή...στο βάθος οι Καστελιανές Βουνοκορφές....

Δυτικά...προς βουνοκορφή 'Αη - 'Λιά...

Το Καταφύγι του Ψαρού....

Στον ασκιανό του Πρίνου....

του Ψαρού....η ξεδιψάστρα..

Του Δημοσθένη το Χειμαδιό...προς τον Βορά

Το Χωριό απο τον Σύριζο.....