Αδελφοί.. ΨΥΧΟΓΙΟΥΔΑΚΗ..Δημήτρης και Μιχαήλος.!!!

Μιχαήλος και Δημήτρης Ψυχογιουδάκη…[αδέρφια]..μαζί με Γιώργη, Μανώλη και Γιάννη..[είχαν και μια αδελφή που πέθανε σε μικρή ηλικία..]Παιδιά του Δημήτρη..ο Ηλίας..ο Γιώργης..η Βαθεία και η Σοφία .Παιδιά του Μιχαήλο..η Νίκη,[γυναίκα του Μιχάλη του Κουνάλη]..το Βαγγελιό [που παντρεύτηκε στην Αμερική]..και η Μαρία [που ζεί στην Γεμανία]

Σμίγουν τ’ αδέλφια απ’ αρχής, εις τα γεράματά τους

άμα δεν έχουν διαφορές εις τα υπάρχοντά  τους…

Και κάνουν απολογισμό στα χρόνια πού ‘χουν ζήσει

να ‘δούνε, ίντα ‘χάσανε κι’ ιντά ‘χουνε κερδίσει.!

..Ο Μιχαήλος ήτανε πετράς καλός και χτίστης

φουρνάρης ο Δημήτριος και παξιμαδοψήστης

Τα χέρια ‘ντους ξεμαρτυρούν, πιά ‘τανε η δουλειά τους

μα ίντα πάλεψε ο καθ’ είς, κρύβγεται στην καρδιά τους.!!

Ο ένας τσι υπομονής, αργός, χωρίς ταμάχι

μιάς κι’ άδειο δεν επόμενε ποτέ ‘ντου το στομάχι

Όλο και κάτι ήβρισκε στο φούρνο να τσιμπίσει

απο αυτά που τού ‘φερνε ο κόσμος για να ψήσει

Ταψί δεν εξεφούρνιζε πριχού το δοκιμάσει

να ‘δεί άν ψήθηκε καλά, ή θέλει κι’ άλλη βράση

Τό ‘χουνε το δικαίωμα αυτό οι φουρναραίοι

να δοκιμάζουν το φα’ί’, την ώρα απου καίει.!

Τα ‘φτάζυμά ‘ντου είχανε περίσσια νοστιμάδα

φούρνος άλλος δεν τά ‘βγανε σε όλη την Λαγκάδα

Όποτες τα ξεφούρνιζε ‘μυρίζαν τα Λειβάδια

κι’ όποιος γειτονοπέρνανε του τρέχανε τα σάλια.!

Τριβίδια ήβγανε καλά, μικιά και μπιτσουνάτα

πασπαλιστά με ζάχαρη, σουσαμομυρωδάτα.!

Τα κριθαροπαξίμαδα κι’ οι ντάκοι οι σταρένιοι

σ’ όλα τριγύρω τα χωριά , ήτανε φημισμένοι.!

Πρόσφορα κι’ άρτους τσ’ εκλησσιάς, θαρρείς και τα ‘βλογούσε

και κάθ’ Αγίου χωριστά τη χάρη ετιμούσε.!

Σε όλα ‘ντού ‘ταν μερακλής, γλυκοκαλωσυνάτος

και δεν του ‘ξέλειψε ποτέ τσι δούλεψης ο άρτος..!!!!!!

 Ο Μιχαήλος ήτανε γεροψηλοδεμένος

τεχνίτης πετρομάστορας και σκληροδουλεμένος

Άνθρωπος λιγομίλητος μα ήκοβγε ο νούς του

δεν ευκολομαρτήρανε  τσι σκεπτολογισμούς του

Μυστήριος και δύστροπος, χωρίς κακίες όμως

ο λόγος του συμβόλαιο κι’ η δύναμή ‘ντου νόμος.!

Στα δύσκολα ετόλμανε, το ‘λεγε η καρδιά ‘ντου

και συμβουλές δεν ήσκωνε απάνω στην δουλειά ‘ντου

Την τέχνη και τα μυστικά, εγνώριζε στην πέτρα

με σιγουριά την δούλευγε, σωστά, ορθά και ντρέτα

Ο νούς του ζυγοστάθμιζε κι’ αλφάδιαζε το μάτι

και δεν τον προλαβαίνανε τρείς εργατονομάτοι

Λάσπη να του μαλάσουνε, πέτρες να κουβαλούνε

πάνω στη κτηροσκαλωσιά και να τον βοηθούνε

Νταμάρια μαυροχάρακα, είχε πελεκημένα

τα χέρια ‘ντου το μαρτυρούν, τα σκληροδουλεμένα

Μέσα εις τα πετροκοπιά ανάλωσε την νιότη

τα έργα ‘ντου θαυμάζουνε σήμερα οι ανθρώποι..!!!

Αγωνιστές και τίμιοι κι’ οι δυό εις την ζωή τους

μέχρι που αναπαύτηκε αιώνια η ψυχή τους..!

Χαμένοι δεν πηγαίνουνε ποτές ανθρώπων κόποι

ασχέτως πώς διαφέρουνε τσι δούλεψης οι τρόποι

Παρ’ όλο πού’ταν δύσκολα τα χρόνια κατορθώσαν

και τα παιδιά τους με Αρχές και Ήθος μεγαλώσαν.!

Αυτό νομίζω δέσποζε και στην συζήτησή τους

Σε τούτη την αδελφική, στερνή συνάντησή τους.!!!!!!

                                                Διαμαντάκης….28-4-2013