ΧΡΙΣΤΟΦΗ ΚΡΗΤΣΩΤΑΚΗ..ΕΠΙΜΝΗΜΟΣΥΝΟΣ ΔΕΗΣΗ

Υπέρ ψυχής ανάπαυση του Χριστοφή τελούμεν

Μνημόσυνον και νοερώς, όλοι ας δεηθούμεν

Η Παναγία κι’ ο Χριστός να τονε συντροφεύγει

εις των δικαίων τας μονάς π’ ουρανοταξιδεύγει

Ήρεμος και ατάραχος..μα καρδιοπληγωμένος

στο πρόσωπό σου τσι ζωής ο πόνος τυπωμένος....

......Εμίσεψε ο Χριστοφής έφυγε άρον-άρον

να πά’ να βρεί το Βαγγελιώ στην χώρα των Μακάρων

Μές το μυαλό ντου απέθαντη χρόνια την κουβαλούσε

και συντροφιά του έκανε στη μοναξιά που ζούσε

Δεν σήκωσε τ’ αμάτι ντου να δεί γυναίκα άλλη

και με σκυφτό εβάδιζε πάντοτε το κεφάλι...

Δέν επαραπονέθηκε σε άνθρωπο ή Άγιο

Δόξασι Θέ μου έλεγε και έπαιρνε κουράγιο

Κι’ας τονε χτύπησαν σκληρά η τύχη και η μοίρα

τη σύντοφό του Βαγγελιώ  απο νωρίς του πήρα..

Σκοτείνιασε ο κόσμος του, ελίγανε το φώς του

με δυό κοπέλια ορφανά αυτός κι’ αμοναχός του.!

Ωσάν πατέρας πάσχιζε να μη τους λείψει πράμα

δυσαναπλήρωτο κενό για τα παιδιά η μάννα

Και όσοι το βιώνουνε αυτοί το ξέρουν μόνο

σκληρή και ανελέητη η μάχη με τον χρόνο

γιατί αφήνει ψυχικά τραύματα που δεν γιαίνουν

και μνήμες ανεξήτηλες π’ απο το νού δεν βγαίνουν

ίσόβια τσι κουβαλούν κι’ όσο και να πονούνε

με την αξιοπρέπεια τσ’ αμοναξιάς  τους ζούνε.......

Σ’ αυτούς συγκαταλέγεται κι’ ο κοσμοαπελθόντας

απου θα μνημονεύγεται πάντα ωσεί παρόντας

απο αυτούς που γνώρισαν τα ψυχικά του πλούτη

στο διάβα του τ’ αθόρυβο εις την ζωή ετούτη.!

Τα λόγια ντου ορθά κοφτά, λίγα και μετρημένα

ποτέ ντου δεν επρόσβαλε ούτ’ έθιξε κιανένα

Δέν ενθουσιαζότανε και δεν πολυμιλούσε

με σεβασμό των αλλονών τις γνώμες εγροικούσε

Εγνώριζε της ανθρωπιάς το όριο που φτάνει

και δεν ξεφώνισε ποτές κιανένα να πικράνει

Μελίρρυτος ο λόγος του καρδιοκατασταλάζει

απο δικού ντου κάτεχε ίντα δά ‘πεί μαράζι

και δεν εμπόριε να θωρεί και να γροικά ανθρώπους

ν’ ασχημονούνε λεκτικώς και με παντοίους τρόπους...

Εντάσεις και υπερβολές ο νούς του δεν χωρούσε

κι’ όπου υψώνανε φωνή ευθύς αποχωρούσε

Γι’ αυτό κι’ οι εξορμήσεις του ήτανε μετρημένες

ζούσε με τσ’ αναμνήσεις του τσι κουτσοκουρεμένες

Η μόνη του παρηγοριά κι’ η μόνη του φροντίδα

ήτανε τα κοπέλια ντου τα δυό εις την Σταλίδα

Δόξασι Θέ μου ως εδώ..δόξα στον κάθε  Άγιο

που μούδινε υπομονή, δύναμη και κουράγιο

Να βοηθήσω ως μπορώ το χρέος μου να κάνω

πριχού κλείσω τα μάτια μου στο κόσμο αυτόν το πλάνο

...Χριστόφορε γιά Χριστοφή ..η ίδια έννοια βγαίνει

όλη η ζωή σου εν Χριστώ ήτο γαλουχισμένη

Είς τον Χριστό πορεύεσαι και τώρα στα ουράνια

της δόξας της αιώνιας να λάβεις τα στεφάνια

Εις την αγαπημένη σου δίπλα την Βαγγελία

στου επουράνιου Θεού την Κοσμοβασιλεία..!

Κλείνω το γόνυ ευλαβικά και αποχαιρετώ ‘σε

κι’ όσο θα ζώ απέθαντο στην μνήμη θα κρατώ ‘σε

Γιά δεν ξεχνιούνται εύκολα στον κόσμο οι ανθρώποι

πού’χαν ευγένεια ψυχής τα λόγια ντους κι’ οι τρόποι..!!!

                                                                                 ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΗΣ...16 - 6 - 2018

Ένας απ’ τσι καλύτερους φίλους που σε προσμένει

είναι ο Γιάννης ο ‘’Τσουρλής’’ μορφή αγαπημένη

που μίσεψε ογλήγορα απο τον κόσμο τούτο

μά κέρδισε ωσάν ψυχή των ουρανών τον πλούτο....

..Ώς άνθος εμαράνθηκε του Βαγγελιού η νιότης

Ματαιοτήτων...μάταια ..τα πάντα ματαιότης..