Το μνημόσυνο του Μοχού...

Του

Αριστείδη Βουρλάκη

Επίτιμου Λυκειάρχη

Ένα αρχαίο σοφό ρητό λέει, «όμοιος ομοίω αεί πελάζει».
Το αντίστοιχο νεοελληνικό είναι, «όμοιος τον όμοιο αγαπά κι η κοπρά τα λάχανα».

Αυτό τον κανόνα δεν μπόρεσε να ξεφύγει κι ο Ούγγρος.

Στο Μοχό, που εδούλευε, εγνωρίστηκε από τις πρώτες μέρες κιόλας με έναν, που τα παράπινε κι αυτός και έκαναν τακτικά παρέα...

Κάποτε ευρέθηκαν κι οι δύο, άγνωστο πως, καλεσμένοι σ΄ ένα μνημόσυνο.

Στην ταύλα, που έστεναν τότε στους γάμους και τα μνημόσυνα, εκάθησαν κοντά ο ένας με τον άλλο οι πιοτήδες και λίγο σε παράπαντο μέρος.

Τρώγοντας και χωρίς να τους πάρουν μυρωδιά κατόρθωσαν να πάνε τα μπουκάλια το κρασί κοντά τους και να μην περιμένουνε μεν νομπέτι*, να ‘ρθη η σειρά τους να πιούνε μια δαχτυλήθρα κρασί να μακαρίσουν τον πεθαμένο.

Χωρίς να τους αντιληφθούν ανεβοκατέβαζαν αυτοί τα ποτήρια χωρίς μνημόνεμα στον πεθαμένο, ούτε ευχές στους ζωντανούς…

Σε λίγη ώρα είχαν γίνει κι οι δυο σκνίπα στο μεθύσι, και ο Μοχιανός τότε είπε στο αυτί του Ούγγρου:

«Ανάθεμάτο για μνημόσυνο α δεν μού ‘ρχεται να τραγουδήσω».

ΠΗΓΗ.https://vrachassi.blogspot.com/2019/03/blog-post_26.html