ΣΟΥΡΑΝΑΚΗΣ Μιχαήλ...Ιερέας Μοχού

Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

ΣΟΥΡΑΝΑΚΗΣ Μιχαήλ...Ιερέας Μοχού

ΠΑΠΑ - ΜΙΧΑΛΗΣ

Aπ΄τους σημαντικότερους που έχω συναντήσει

[..εις τα πενήντα και εφτά χρόνια που έχω ζήσει ]

κι’ έχουν ανθρώπους και Θεό πιστά υπηρετήσει..!!!!

Μοχιανοί Ιερείς..

Είναι ο Πάτερ Μιχαήλ το γένος Σουρανάκη

κι’ απ’ της Γιαγιάς του τη μεριά το γένος Αρχοντάκη

Από ‘κειά ‘ποκρατώ κι’ εγώ κι’ έχει ενδιαφέρο

τους Αρχοντήδες πρόγονους να σας σε αναφέρω….

Λεόντιος και Σοφία Αρχοντάκη..Αγιοταφίτες Μοναχοί

Γενάρχης ο Νικόλαος ο φέρων ευλογίας

που βρήκε το εικόνισμα της Κάτω Παναγίας

Πιστός, Θεοσεβούμενος, χαριτοπροικισμένος

που στα Ιεροσόλυμα, είν’ ενταφιασμένος

Εκεί τον καθοδήγησε ο ζήλος του στα Θεία

μετά το θαύμα πού ‘ζησε στην πατρική οικία

[ σε άλλο δημοσίευμα θα σας το αναφέρω

από αυτά που άκουσα κι’ απ’ τους δικούς μου ξέρω..!]

Έξη παιδιά απέκτησε πριχού μεταναστέψει

και δεν εμεταγύρισε πίσω να τα γυρέψει

Στην μάννα τους τα άφησε σχεδόν μεγαλωμένα

πρίν φύγει για τα Άγια τοπιά τα ‘βλογημένα..!

Χαρίδημος, Λεόντιος, Μανώλης και Σοφία

Καλλιόπη και Αροδαμνιά, ‘πο κάθε γένος τρία

Την Αροδάμνη ο Παπάς είχε’νε ως γιαγιά ‘ντου

από ‘κειά κληρονόμησε και τα χαρίσματά ‘ντου

Σοφία και Λεόντιος απάντρευτοι ‘πομείναν

για τα Ιεροσόλυμα αργότερα εφύγαν

Καλλιόπη ή Γελάσενα, τ’ άντρα της παρανόμι

του Λεμονά ‘τανε γιαγιά κι’ είχε για όλα γνώμη

Ο γιός ο μεγαλύτερος λεγότανε Μανώλης

πατέρα του τον είχενε ο Μπαγκρατονικόλης

Παππού ‘χε τον Χαρίδημο η μάννα μου κι’ εμένα

ίσως χαρίσματα ‘πο ‘κειά, νά ‘χω κι’ εγώ παρμένα…!!!

Εμμανουήλ Αντωνίου Σουρανάκης..[Πατέρας του Παπά – Μιχάλη..και η Γιαγιά ντου με τις κόρες της Μαρία…Όλγα και Ελένη]

Επανασυγκεντρώνομαι εις τον Παπά Μιχάλη

σ’ αυτήν την Άγια μορφή για ‘μένα την μεγάλη

Πού ‘ταν λαμπρό παράδειγμα ευγένειας και ήθους

και πάντα εξεχώριζε , εντός κι’ εκτός του πλήθους

Από μικρός κατέγραψε μία λαμπρή πορεία

άτομο χαρισματικό, μέσα στην κοινωνία

Συνειδητά επέλεξε τον δρόμο της ζωής του

κι’ εντάχθηκε με τον Θεό το σθένος της ψυχής του

Τον εδικό του Ιερό αγώνα επιτελούσε

εκεί που το καθήκον του κι’ η πίστη τον καλούσε

Από τα στρατιωτικά τα χρόνια αξιώθει

και στου Χριστού τις προσταγές, ψυχή και νού εδώθει

Οι πρόγονοί του φαίνετε τον είχαν σημαδέψει

γι’ αυτό την Ιερατική σχολή είχε διαλέξει

Πάντα τους εμνημόνευγε και τους δοξολογούσε

το αίμα τους στις φλέβες του αζωντανό κυλούσε

Και στα Ιεροσόλυμα προσκυνητής πηγαίνει

εις το εξωμονάστηρο πού ΄νε αναπαυμένη

του Νικολάου η ψυχή μα και του Λεοντίου

και της Σοφίας στην μονή τ’ Αγίου Θεοδοσίου.!

Εκεί ευρίσκονται κι΄οι τρείς μου έλεγε θαμμένοι

αυτοί ‘χανε και την μονή στον Άγιο κτισμένη

Κτήτορες και ιερουργοί ως τα γεράματά τους

με τα Αγιοταφίτικα πού ‘χαν ονόματά τους

Μέσα εις τον περίβολο τ’ Άγιου-Θεοδοσίου

όπου αφιερώσανε το υπόλοιπον του βίου..!!!!!

Συχνά πυκνά με φώναζε και μου εξιστορούσε

αυτές τις Άγιες μορφές και με παρακινούσε

Κάποτες να αξιωθώ να πάω να προσκυνήσω

κι’ εγώ αυτούς τους συγγενείς πρίν κοσμοτερματίσω.!

Έτρεφε φαίνεται για ‘μέ πλέρια εμπιστοσύνη

γι’ αυτό και μ’ εκφραζότανε με τέτοια καλοσύνη

Μιάς και αποκρατούσαμε από το ίδιο σόϊ

και το μεράκι κάτεχε πώς μέσα μου με τρώει

Εις το να μάθω και να βρώ τις ρίζες της γενιάς μου

που τρεφοδυναμώνουνε τα φύλλα της καρδιάς μου

Κι’ υπόσχεση του έδωσα και ο Θεός το ξέρει

μα δυστυχώς ως σήμερα δεν τά ‘χω καταφέρει..!!!!

Με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο

Πατέρα μου πνευματικό σ’ είχα και μ’ οδηγούσες

γιατί αλήθειες της ζωής πάντα μου μολογούσες

Οι συμβουλές που μού ‘δεινες με ορθομεγαλώσαν

μαζί με τις Γονεϊκές, τροφή ζωής μου δώσαν

Για τον Θεό μου μίλησες μα και για τους ανθρώπους

με της ψυχής τους όμορφους και νόησής σου τρόπους

Με σεβασμό με έβλεπες κι’ άς είμουνε κοπέλι

ο λόγος σου στην σκέψη μου ζεστό ψωμί και μέλι

Όταν συναπαντιώμαστε σκυρτούσε η καρδιά μου

και τη ‘νε καταπράϋνε το χειροφίλημά μου

Λές κι’ ευλογία μού’δεινε η επαφή ετούτη

κι΄ένοιωθα ότι κουβαλώ όλης τσι γής τα πλούτη

Γιατί ποτέ δεν σμίξαμε και να με αποφύγεις

στα μάτια πάντα μού ‘λεγες θέλω να με ξανοίγεις

Δεν θέλω να με ντρέπεσαι ούτε να με φοβάσαι

αγαπημένος φίλος μου και συγγενής λογάσαι

Και πάντα εις το πλάϊ σου θά ‘μαι αν με ζητήσεις

σαν τα παιδιά του μ’ ένοιωθε με δίχως διακρίσεις

Πάντοτε θέλω το καλό για ‘σένα να γροικάω

και την ευχή ‘ντου μού ΄δεινε ν’ αλαργοκουβαλάω

Στα απανωμερίτικα ως μού ‘λεγες λημέρια

εκειά που ζήτηση δουλειάς βρήκαν τα δυό μου χέρια

Με τους γονείς μου έστελνε τα χαιρετίσματά ‘ντου

εκάτεχε πως νοερώς πάντά ‘μουνα κοντά ‘ντου

Και όταν εκατέβαινα μιά-δυό φορές τον χρόνο

χαρά δική ‘ντου μα κι’ εμέ να σμίξουμε στον δρόμο

Να κάτσουμε εις το κελί απ’ έξω να τα ‘πούμε

σκέψεις και προβληματισμούς ν’ αλληλομοιραστούμε

Γέροντας πιά και ποιό σοφός έδειχνε να γνωρίζει

πως η ψυχή και η καρδιά στον άνθρωπο αξίζει

Όπου και να πηγαίνει ο νούς πάει και ξαναπάει

μα έρχεται κάποια στιγμή που όλα τα ξεχνάει

Κι’ όταν τα αισθητήρια κέντρα αδυνατίσουν

και δεν μπορούν τσ’ ανάγκες μας να εξυπηρετίσουν

Βγαίνουν τα συναισθήματα και μας παρηγορούνε

και με αξιοπρέπεια όρθιους μας κρατούνε

Κι’ όσο αγάπη η καρδιά έχει για να μοιράσει

φλεβοκυλάει κι’ η ζωή κι’ αρνήται να γεράσει

Κι’ αυτό κατέχει το η ψυχή και τη ‘νε σιγοντάρει

να ξεγελούν τον χάροντα ν’ αργήσει να τσι πάρει..!!

Πολλά μου έρχονται στο νού πού ‘χαμε λεωμένα

μα ας τα προσπεράσουμε και ας κρατήσω ένα

Το πώς με καθοδήγησες εις του Θεού τον δρόμο

κι’ ουδέποτε αιστάνθηκα τον εαυτό μου μόνο

Με των γονιών τις προσφορές μα και με την δική σου

και με την βαπτηστήριον πού μού ‘δωκες ευχή σου

Άνδρωσα και μεγάλωσα και ορθοκυβερνιούμαι

αγαποσυναισθάνομαι και καλοσυλλογούμαι..!!!

ΡουσοΜιχάλης [Παπούς του Παπά-Μιχάλη]…Σουρανάκη Ελένη [ Η Μάννα του Παπά-Μιχάλη] και Αροδάμη [ Γυναίκα του ΡουσοΜιχάλη…Γιαγιά του Παπά Μιχάλη]

ΣΤΟ ΙΕΡΟ….

Καμπάνα σαν εγροίκουνα να παίξει εγλακούσα

στο Ιερό της εκκλησιάς μέσα και βοηθούσα.!

Το ρασοφόρι έπαιρνα από το κρεμαστάρι

απου το ονομάζαμε ετότε’σάς στιχάρι

Μιά ρόμπα μακρομάνικη με δίχως γιακαδάκια

άσπρη, που στην λαιμοκοψά είχε’νε σχεδιάκια..

Πάνω από τα ρούχα μας συνήθως εφοριόταν

ήταν φαρδύ και άνετο, κόπο δεν χρειαζόταν

Ως τσ’ αστραγάλους έφτανε, για να μη το πατούμε

ετσά που προπατούσαμε και ποδομπερδευτούμε.!

Και κατά την ανάγνωση τ’ Αγίου ευαγγελίου

δεξά, ζερβά στεκόμαστε, στο βήμα του Κυρίου

Σαν παραστάτες σιωπηλοί, λαμπαδοφωτοδότες

που τσ’ Άγιες του Ιερού φωταγωγούνε πόρτες..

Συμβολική και πρακτική η όλη παρουσία

ανάλογα με την γιορτή, μα και την λειτουργία..!!!!

Όταν ξανάβγαινε ο παπάς, έξω της Άγιας θύρας

κι’ εβάστανε τα Ιερά σύμβολα ανα χείρας

Λαμπαδοφόροι προπομπείς, εμπροσθοπερπατούμε

ανάποδα, τις πλάτες μας στα Άγια μη γυρνούμε..

Κι’ αφού εδιαγράφαμε μία μικρή καμπύλη

ξανα μεταγυρνούσαμε εις την Ωραία πύλη.!!

Το θυμιατό φροντίζαμε ν’ ανάφτει όταν πρέπει

και το καρβουνολίβανο στο δάπεδο μη πέφτει..

Για να το παίρνει ο παπάς να σιγοθυμιατίζει

κάθε εικόνα π’ Άγια μορφή προσδιορίζει.!

Καθώς και όλους τους πιστούς πού ‘ρθαν στην εκκλησία

ν’ ακούσουνε την Ιερή και Θεία λειτουργία.

Και μοσχολίβανο ο ναός ολόκληρος μυρίζει

από το χέρι του παπά που ρυθμοθυμιατίζει..!!!!

Εις τις μεγάλες εορτές εκτός ναού εβγαίναν

εικόνες κι’ εξαπτέρυγα στα χέρια τους επαίρναν

μπροστά τα Άγια σύμβολα, ‘ξοπίσω οι παπάδες

οι δεξιοί κι’ αριστεροί, καλλίφωνοι ψαλτάδες.!

Και σχηματίζανε πομπή και αργογυροφέρναν

την εκκλησιά κι’ όλοι μαζί, ύμνους χαράς εψέλναν..

Και επανηγυρίζανε την μνήμη του Αγίου

που είχε’νε το πρόσταγμα της όλης επετείου..!!

Κάπως ετσά ‘μεγάλωσα με τούτες τις εικόνες

περιγραφή δεν θέλουνε θαρρώ μιλούνε μόνες..

Και τσι νογά και τσ’ εκτιμά και τσι καταλαβαίνει

μόνο αυτός που τσ’ έζησε και στο μυαλό τις φέρνει.!

Και τον Θεό Δημιουργό και Πλάστη ‘ντου Δοξάζει

που κυβερνά την σκέψη ‘ντου και την ορθολογιάζει….!!!!!

Ισίδωρος…Κωνστανταράκης….Κεφαλογιάννης…

Παπαντώνης…Κριτσωτάκης και Λεβέντης

Κούκλα…….Αρχοντούλα…

Παπά-Μιχάλης…..Λεβέντης

Παπά-Αντώνης….Παπά-Μιχάλης….Κουρουπογιάννης….Γιώργης Κουρουπάκης…Καλλιόπη τσ΄Αργυρής η αδερφή…

Ο Παπά-Μιχάλης Διάκος

Βουρογιάννης…Ψαλιδάκης…Παπά Αντώνης…Παπά-Μιχάλης…Λάστιχος

17 – 10 – 1971

…Παπά-Μιχάλης….ΤίτοςΡεθύμνης…Δημητράκης…

Γιωργούλας…Λιναρίδης…Τζαβλάκης…

Κριτσώτης….Ζερβάκης Γιάννης….

Στην Κάτω-Παναγία με τον Δεσπότη

Μητροπολίτης Ψαλιδάκης…Κισαμιτάκης…Παπά-Μιχάλης…Μιγάδης…Παπά-Αντώνης…Παπά-Νικόλης

Βαπτίζοντας στον Ιορδάνη...Χατζήδες..

Σουρανάκης Μανώλης [Πατέρας του Παπά Μιχάλη]

Οικογένεια και Συγγενείς Παπά - Μιχάλη

Γιώργης Κουρουπάκης…Γαλήνη Σουρανάκη…Γιώργης Σουρανάκης…Ζερβάκης Γιάννης…Παπά-Μιχάλης…Ισίδωρος…Παπαδιά…Γιάννης Ρουσοχατζάκης…Αντωνία Γκολέμη…Γκολέμης

Προσκυνητές στα Ιεροσόλυμα 1937…Ο Παπά –Μιχάλης δόκιμος μοναχός

Ζερβάκης Γιάννης [Πατέρας τσι Παπαδιάς]

Αροδάμη Ρουσάκη..[ Γιαγιά του Παπά – Μιχάλη

Ελένη Σουρανάκη..[Μάνα του Παπά – Μιχάλη]

Προσκυνητές στα Ιεροσόλυμα 1966..Αρχοντάκη Αρετή…Μιχάλης Δετοράκης [Κουρμπάς]…Χατζίνα…Καλλιό του Τζάβλα…Πραξία…Παπά-Μιχάλης…Παπαδιά…Καλλιό του Παπά-Γιάννη