ΡΟΔΑΝΘΗ ΚΡΙΤΣΩΤΑΚΗ

Σαν Ροδανθός μαράθηκες…

και σκόρπισες στο χώμα…

Μιά  ταχυνή και χάθηκες…

μες στο βαρύ χειμώνα…

Και ματωβάφτηκε η γή…

οι πέτρες και το χώμα…

Απ’ την αγειάτρευτη πληγή…

που λάβωσε το σώμα……

Στο κακοδιάβατο στρατί, εις τσι Πηγής το ρυάκι

απού ‘χει άγρυπνο φρουρό το Μέγα το Χαράκι

Εκειά καρτέρι φονικό ο χάρος είχε στήσει

κι’ ανθρώπου γύρευγε κορμί να σαβανοτυλίξει..

Χρόνους πολλούς ως φαίνεται εκαιροφυλακτούσε

και διαβατάρικες ψυχές περαστικών μετρούσε

Και ξάνοιγε πότε δα βρεί αμοναχό κιανένα

που νά ‘χει βάσανα πολλά τσι μοίρας περασμένα

Κι’ από του κόσμου τ’ άδικα να το’νε απαλάξει

του δράματός του παίζοντας την τελευταία πράξη…

Και βρέθηκε η άτυχη Ροδούλα του Κριτσώτη

τρείς του Γενάρη να βρεθεί εις το διαβολοτόπι

Που τρέμεις μόνο να θωρείς τσι τσούρλες και τσι δέτες

με τσ’ εγκρεμούς να χάσκουνε στους τσιλασμένους δέτες..

Εκειά ‘χε η άμοιρη ελιές και πήγε αμοναχή τζης

που νά ‘ξερε στερνή φορά πως θά ‘ταν στην ζωή της

Δεν πρόλαβε στο λιόφυτο το πόδι να πατήσει

και στην παγίδα έπεσε που τσ’ είχε ο χάρος στήσει

Καλά-καλά δεν είχε ‘νε την πρώτη ρίζα στρώσει

και πάνω που το νάϋλον πήγαινε να τσιτώσει

εγλύστρηξε και κατά γής έπεσε η καημένη

και στον γκρεμό εκύλησε ως ήταν ζαλισμένη.

Πάνω σε πέτρα χτύπησε και δεν ξανασηκώθει

φαίνεται πως στην κεφαλή θανάσιμα ‘πληγώθει

Και ούτε κάν επρόλαβε το στόμα τζης ν’ ανοίξει

βοήθεια περαστικού ανθρώπου να ζητήξει

Φαίνεται πώς ένα λεπτό χρειάστηκε ο χάρος

να ξαλαφρώσει το κορμί απ’ τσι ψυχής το βάρος

Γιατί πολλές κακοτυχιές είχενε περασμένες

π’ άλλες ανθρώπινες  ψυχές της είχαν χρεωμένες

Κι’ αμά’σαι ευκολόπιστος κι’ ανθρωπολυπησιάρης

δίνεις τα πάντα στην ζωή και δεν ζητάς να πάρης…

Ετσά ‘ταν κι’ η καλόψυχη και γελαστή Ροδάνθη

που έξαφνα ελύγισε κι’ ως άνθος εμαράνθη

Από το χαροδρέπανο εις τσι Πηγής το πλάϊ

άδικα και παράδικα, εμίσεψε και πάει….!!!!!

 

                      Καλό ταξίδι Ροδούλα…στα Ουρανοτόπια της Δικαίωσης των Ψυχών……..